Retroпогляд

Из-за чего такой шум-гром – сразу в “Комсомольскую правду”? И “не по адресу”?!
Безусловно, по внешним признакам и с кресла зрения правящей “династии Романовых” я не просто нарывался на очередной скандал, а лез на рожон. Если принять во внимание 1969 год, -- расскажу позже и подробно, -- то хуже. Оно и случилось – выгнали из партии. Только не за это – иная была зацепка. Чытаць далей...

Напісаў загаловак і задумаўся: калі вхождение, то па нормах граматыкі і логікі трэба разумець, што працэс завершаны – я ўвайшоў у новы калектыў. А ці было так у рэальнасці? І, што важна, як я сам сябе адчуваў, як разумеў сваё становішча? Дэталі майго ўваходу ў АГК будуць адчувацца амаль ва ўсіх замалёўках і перамяжацца з дэталямі зваротнага працэсу, які быў увачавідкі – изгнания не толькі з АГК, але і з завода. Практычна да апошняга дня – да выдворения на пенсію. Чытаць далей...

Его любили женщины…
Его любили женщины и не любили мужчины – женщины восхищались, мужчины недолюбливали. Может, потому… Понятно, не все женщины любили-восхищались и не всех мужчин он раздражал -- это общий взгляд на Феликса Козловского и в специфическом направлении, как когда-то выражались учёные, “срез взгляда”.

“Фэля -- фанабэрысты кавалер, ісцінны шляхціч”, -- сказал о нём инжынер А. на беларускай мове, с юмором, понятным только в Беларуси. – Женщины вокруг него кружатся, как в хороводе, а он снисходительно поглядывает на них.” Чытаць далей...

Дорогие друзья по КЭО-БЕЛАЗ!
Дорогие молодые сотрудники УГК-БЕЛАЗ!
Поздравляю Вас с 50-летием КЭО-БЕЛАЗ!

Увы, поредели ряды ветеранов.

Всем поколениям КЭО и УГК желаю здоровья, благополучия, успехов в жизни и творчестве.
Всегда помню и люблю Вас! Чытаць далей...

Мая жонка Галіна Васіляўна працавала ў сярэдняй школе №2, якая, мабыць, самая складаная ў некаторым сэнсе: яе збудаванне не адпавядае сярэдняй школе -- яно для 7-годкі ўзроўню 1950 года. Расклад ўрокаў у той год быў надта незручны для яе, а ні мая мама, ні мама жонкі прыехаць да нас на дапамогу не маглі. Кіраўніцтва канструктарскага аддзела дазволіла мне змясціць пачатак працоўнага дня на тры гадзіны на верасень-кастрычнік: я прыходзіў пазней і працаваў да 19 гадзін. У кіраўнікоў усіх узроўняў, ад дырэктара завода да масцера, рэальны працоўны дзень таксама да 19 гадзін. Чытаць далей...

Гэтыя заметкі пісаў у той вечар калі мне паведамілі, что Бурак пайшоў назаўсёды. І заўтра днём. Хацеў аднесці ў рэдакцыю “Белорусского автозаводца”, але патэлефанавала сястра са Случчыны: памёр мой сваяк і таварыш...
Трэба ж -- супадзенне: ён нарадзіўся праз тры дні пасля Бурака і адыйшоў – праз тры; у арміі -- вадзіцель БТРа; у гаспадарцы – кемлівы і руплівы, у кампаніі -- цікавы субяседнік. А калі за чаркаю – яшчэ цікавейшы. Такое супадзенне... Чытаць далей...

Нам не чужды благие порывы,
Но свершить их судьбой не дано…
Н.А. Некрасов

Я не змог прасціцца з Толем Тарасевічам: у той дзень, калі мне паведамілі, што ён памёр, быў ужо вечар, увосень цямнее рана, вечарам я не хаджу нікуды адзін, а жонка пайшла ў храм. Назаўтра, у дзень пахавання, паехаў на марафон. Было сорамна і балюча, што не адказаўся ад марафона: ехалі мы на спаборніцтва не ад дзяржавы, а на аматарскае – падумаеш, важнасць якая. Але справа не ў важнасці: завод выдзеліў аўтобус – паездка планавая і амаль афіцыйная. Чытаць далей...

Што такое юбілей?
Разумею ўсіх -- хто смяецца з мяне як з невука і тупіцы, хто вомущается, бачачы нейкую падставу ці правакацыю, хто скептычна ўсміхаецца і недаверліва чакае тлумачэння.
Адкажу ўсім адразу: не ведаю. Мы все учились понемногу – хто больш, хто меньш, а хто і зусім мала. Менавіта апошнія ўсё здольныя растлумачыць, бо з-за мізэрнасці ведаў усё ў іх проста – як палка. Ды тую ж палку невукі выкарыстоўваюць у якасці аргумента для доказу сваёй праваты -- для барацьбы з тымі, хто не пагаджаецца з іх палачнай прастатою і навукаю. Чытаць далей...

“Взял сразу четыре книги, а то ходить тяжело…”
Пенсіянеры сустракаюцца ў паліклініцы, на дачах або ў бібліятэцы. Мы сустрэліся на “бібліятэчнай” дарозе: я ішоў у бібліятэку Палаца культуры, а Муха выйшаў адтуль. З “канструктарскай” сумкаю: у ёй -- кнігі. Селі на скамейку на бульвары з відам на помнік Леніну і Палац. Чытаць далей...

Сустрэча была прыемнай. І сумнай. Сумнай -- бо ў бюро я адзін пенсіянер: другія – у іншых структурах АГК, завода або на іншых прадпрыемствах. Або – далёка-далёка…Сустрэча была прыемнай і з іншага погляду: у гэты дзень сустракаліся супрацоўнікі бюро ГМП, а з многімі з іх у мяне даўнія адносіны крыху ці крыху болей, чым вытворчыя -- і сяброўскія. Сустрэча была прыемнай нечаканасцю – сустрэўся з ТАРАСІКАМ Валодзем (Уладзімірам Пятровічам) і ЖУКАМ Мішам (Міхаілам Мікалаявічам), з якімі калісці разам ехалі ў падарожжа на Нарач на веласіпедах. Нажаль, я тады прастудзіўся – падарожжа маё было кароткім. Чытаць далей...

Думка напісаць цыкл невялікіх замалёвак на базе фота-сюжэтаў узнікла гады за тры-чатыры да 45-й гадавіны канструктарска-эксперыментальнай службы. Але абставіны не дазволілі нават пачаць рэалізацыю яе: я працаваў над канчатковай версіяй даследавання “ГІБЕЛЬ МАШЭРАВА: забойства ці самазабойства? Апошняя тайна Пятра Машэрава”. * Хаця яно завершана ў чарнавым варыянце болей двух гадоў таму, вярнуцца да задуманага цыкла не ўдалося. А час ішоў… Чытаць далей...