Андрэй Караленка
Мінск, 27 снежня: “КАРНАВАЛЬНЫ ПРАБЕГ”

Снега няма, мінус 10, але сонечна – дзень спрыяльны для бега.

Безумоўна, бег “карнавальных” марафонцаў па людных вуліцах горада – добрая прапаганда бегу! Таму, я мяркую, ні нам, ні арганізатарам не варта асабліва агарчацца, што НАС не пусцілі ў “Арену”. Ды ў “офісе” хоць і цесна было, зато ЦЁПЛА і ЎТУЛЬНА -- па-дамашнему, па-сяброўску.

Каб заставацца і фотарэпарцёрам, я прабег з дзецішкамі 1 км. Рукі замерзлі так добра, што пайшоў у “офіс”, каб пагрэць іх. Пакуль я грэў рукі, Ольга Іосіфаўна пачала ўзнагароджваць дзяцей. К гэтаму часу крыху запатеўшая фотокамера нагрэлася – зрабіў некалькі здымкаў.

СОНЕЧНА… Усе, хто меў ці мае хоць якое дачыненне да фатаграфіі, ведаюць: ЗАлішне яркі свет “размывае” дэталі фатаграфіруемых аб’ектаў. А калі свет сустрэчны, то тут бессільны і прафесійная камера, і добры прафесіяналізм фатографа. Разумеецца, ёсць бленды і фільтры… У “мыльніцы” – толькі мой асабісты вопыт.

Сёння я даю анонс, а весь рэпартаж, спадзяюся, пакажу 1 студзеня – перад нашай сустрэчаю ў Кізіла 2 студзеня.

Фота-ПРАДМОВА

Нас чакалі Снягурачка і Дзед-Мароз... Чытаць далей...

Андрэй Караленка
МАЛАДЗЕЧНА, 13-14 снежня: МАРАФОН і звышМАРАФОН

Маладзечненскі “зімні” марафон-са-звышмарафонам (100 км) – у манежы.
Безумоўна, бегчы ЗІМОЮ ў манежы – прыемна! Прыемна, хаця ў гэтыя дні, 13-га і 14 снежня, на вуліцы было ціха і цёпла настолькі, што нават я мог бегчы 5-10 км.
У папярэднія гады, калі ў Беларусі праводзілася болей 30-ці прабегаў у год, здаралася бегчы і пры мінус-20, і пад дажджом з мокрым снегам, па лужах. Беглі!
Мінула пяць-дзесяць гадоў… Таму мне бегчы зімою ў манежы – НАДТА прыемна!
Прыемна, хаця лінолеум на дарожках – той жа: я, стары ды не надта шустры, магу спаткнуцца… Не спаткнуўся! Чытаць далей...

Андрэй Караленка
Жодзіна: ПРАБЕГ ПАМЯЦІ Анатолія КАВАЛЁВА

1 лістапада ў Жодзіне адбыўся дзевяты – ужо дзевяты! -- прабег памяці нашага марафонца майстра спорту Анатолія КАВАЛЁВА, пайшоўшага назаўжды надта заўчасна.
Прабег арганізаваны аддзелам па спорту, фізкультуры і турызму Жодзінскага гарвыканкама.

Чытаць далей...

Андрэй Караленка
МАРАФОН-Маларыта: НЕБА БЛАКІТНАЕ…(анонс)

7:30: неба блакітнае і ІНЕЙ на ТРАВЕ…
9:00: вецер слабы, амаль не адчуваецца.
10:20: ЦЁПЛА нават для мяне: “зімнюю” шапку замяніў на летнюю.
У кастрычніку жадаць лепшага надвор’я – грэх вялікі.
А бегавая траса? Можна ўпэўнена гаварыць: у Беларусі лепшай не бачыў. Ды на ёй аніводнай машыны !!!...
Акрамя трох клічнікаў паставіў і шматкроп’е – каб сказаць: шчырае дзякуй арганізатарам !!!

А сустракаць грыбнікоў і дачнікаў на веласіпедах нават прыемна: “Умный в гору не пойдёт?..” Кожнаму -- СВАЁ захапленне і задавальненне: па патрэбнасці-і-разуменню і па магчымасці ў канкрэтным месцы і ў канкрэтны час.

Адпачынак: міні-бус усё ж не аўтобус. Не ведаю, як вадзіцель НАШАЙ “ГАЗели”, а я ад ГАЗаўскага камфорта стаміўся за чатыры гадзіны, таму задаволены любым перапынкам.

Маларыта: заўсёды прыемная сустрэча, а сёння асабліва: не бачыліся роўна год… Чытаць далей...

Андрэй Караленка
Мінск: “ЗАЛАТАЯ ВОСЕНЬ -2014”

Пра што я думаў 28-га і думаю зараз?
Гэты ЛЕДОВЫЙ ДВОРЕЦ, які называецца АРЕНОЮ, пабудавалі для задавальнення амбіцый АДНАГО чалавека. І каб паказаць ЯГО клопат пра нас і нашых дзяцей-унукаў – паказаць тое, чаго няма і не будзе. Як і не было ніколі і да ЯГО. І што прынцыпова немагчыма.

Але вось нечакана-негадана адна мілі-мільярдная доля ЯГО клопату пра сябе і сваіх людзей адвалілася і дасталася тым ЛЮДЗЯМ, дзеля якіх быццам бы і будавалі АРЕНУ: мы карысталіся раздзявалкамі і туалетамі. Уявіць немагчыма, але было: я карыстаўся!.. І ўсе, хто ў той дзень і ў той час былі там. Ваісціну ЗАЛАТЫ падарунак да “Залатой восені”…

Паглядзім на сябе, на сяброў-таварышаў і ўспомнім: БЫЛО ПРЫЕМНА. Каментаў да фота амаль не даю: спяшаюся на агарод і ў Маларыту – толькі фатаграфіі. Але даю максімальна – усё і ўсіх, каго “злавіў” добра. Але не ўсе “аказаліся ў фокусе” – ёсць размытыя. Прашу прабачэння.

Чытаць далей...

Андрэй Караленка
Мінск, 23.08.2014: МАРАФОН ШРЫ ЧЫНМОЯ (“Радуга”)

У гэтым бегавым сезоне, як і раней, я часта пачынаў рэпартаж вось так: “Нам павязло з пагодаю…”

23 жнівеня, субота, было сонечна: на самай справе павязло? Ды яшчэ як!..
Гэтае вязенне можна поўнасцю ўявіць і зразумець, калі ўспомніць, што ў наступныя два дні ДОЖДЖ ішоў зранку і да вечара, а парывы ветра дасягалі 20 метраў за секунду…
23 жнівеня нам павязло: ДЗЕНЬ БЫЎ СОНЕЧНЫМ, а вецер халодным… Чытаць далей...

Андрэй Караленка
ЖЛОБІН, 13 ліпеня, БЕГ: УСЁ – АДМЫСЛОВА!..

У пятніцу, 11 ліпеня, было надзвычай(!) холадна(!): тэмпература 13-15 градусаў і моцны(!) норд-вест.

12 ліпеня ў Жодзіне і Мінску пацяплела – лета ўсё ж! -- і вецер крыху аслабеў: калі так будзе у нядзелю ў Жлобіне – адмысловыя ўмовы для бегу!..

Але ў Жлобіне нас засмучалі лужы на дваровых праездах, навальнічныя хмары вакол горада і моцны і халодны вецер…
Арганізатары прабегу далі месца ў інтэрнаце сямі фізкультурнікам: як заўсёды – бесплатна. Астатніх пасялілі ў спортзале: болей не было свабодных месц у фізкультурным інтэрнаце БМЗ: рэмонт завода і Палаца металургаў яшчэ не завершаны.
Шчырае дзякуй арганізатарам! Чытаць далей...

Андрэй Караленка
Бег: БАРЫСАЎ, 22 ЧЭРВЕНЯ…

22 июня 1941 года…
У гэтага дня многа савецкіх ПАМЯТНЫХ прыкмет-характарыстык: “векапомны дзень”, “самый длинный день в году”, “до и после”…
“Самый длинный день в году” – ад Константина Симонова.

Яна недакладная -- толькі эмацыянальная, выключна літаратурная, таму фальшывая: 22 июня у Хабараўску была ўжо ноч, а для жыхароў Іркуцка “самым длинным днём в году” быў панядзелак, 23 июня.
Ды на астатняй тэрыторыі СССР у сельскай мясцовасці, дзе не было “радыё-кропкі”, -- а гэта большая частка краіны, -- ніхто нічога не ведаў, пакуль кур’еры не прынеслі павесткі з ваенкамата. Чытаць далей...

Андрэй Караленка
БАБРУЙСК, 31.05.: БЕГЛАСЯ з ЗАДАВАЛЬНЕННЕМ…

Мяркую, што сказаў не толькі пра сябе…

Болей пяці разоў прыязджаў на прабегі ў Бабруйск, але толькі на гэты раз хоць крыху ўбачыў горад: САМЫ ЗЯЛЁНЫ горад Беларусі.
Пакідаю абзацам -- так падкрэсліваю сваё здзіўленне.
Хвалёны-расхвалёны Мінск са сваёй ублюдачнай чысцінёй, да агіднасці набіўшай усім аскоміну ў прэсе, побач з Бабруйскам – пародыя, карыкатура, нават нешта горшае, бо ў дварах у раёне ад вуліцы Аэрадромнай да Палаца чыгуначнікаў, у Зялёным Лузе, па вул. Сурганава і Брэсцкай такая ж дурната-абсурд, як у Жодзіне па вул. Ракасоўскага, Гагарына і Леніна: ісцінны дурЬдом, дыктатура невукаў і раўнадушных крэтынаў -- ад праектантаў да камунальшчыкаў. А балбатнёю пра чысціню мяне абавязваюць восхищаться дерьмом і не бачыць паказуху...

Прыемна здзівіла планіроўка двароў: прастора для дзяцей!.. І мноства ўсялякіх “горак”, лесвічак, гушканак-качэляў і пясочніц. Але галоўнае, разумеецца, – ДРЭВЫ і ГАЗОНЫ: дамЫ стаяць быццам у лесапарках. А сцежкі – асфальтаваныя або плітачныя. Ды не разламаныя!
Зялёныя вуліцы і зялёныя двары – Зялёны Горад!!!
Разумеецца, і штатнага савецкага прымітывізму дастаткова: у раёне паміж прыпынкам “КПД” і інтэрнатам, дзе мы начавалі, -- вялізны “зялёны масіў”… у асноўным з таполяў: топаль у горадзе – дурней не трэба. А тут – увачавідкі. А вось калі таполі “зацвітуць” – настане бяда для многіх-многіх гараджан…

Агульна вядома – як прытча: прывакзальная плошча – “візітная картка” горада.
Вось яна, “візітка” Бабруйска:


. Чытаць далей...

Андрэй Караленка
“ЛЮБОВЬ – КОЛЬЦО...” -- КАПЫЛЬСКАЕ
Менавіта так, пад такім загалоўкам, я не раз пачынаў свае заметкі і рэпартажы з “Капыльскага кальца”. Сёння – паўтараюся: не хачу шукаць у сябе іншы погляд – ён не існуе. Шкадую толькі, што і сёлета не мог пераадолець 11 кіламетраў: было горача і душна, а я – аслаблены, пасля прастуды…

“Любовь – кольцо…” – не толькі песня нашай маладосці, а і жыццёвы прынцып-погляд многіх з нашага пакалення. Ды -- з першага погляду…
І “Капыльскае кальцо” я палюбіў з “першага погляду” – з першага прабегу ў 2002 годзе, тады ён быў "двухдзённым марафонам”, я бег толькі “палавіну”. Палюбіў назаўсёды…

Пасля гібелі Віктара Новіка – любоў з печалем папалам…
.
Той жа вялізны куст бэзу на стадыёне…
І тая рэчка, і той жа мост. І пахне мёдам цвітучы куст баярышніка…
Але Віктар не сустрэў нас у спартыўнай зале: мы ідзём да яго -- па сцяжынцы ўверх да яго Апошняга Прытулку.
. Чытаць далей...

Андрэй Караленка
МАЛАДЗЕЧНА: МАРАФОН 1 МАЯ

Прыемна пачынаць рэпартаж так: НАМ ЗНОЎ ПАВЯЗЛО з ПАГОДАЮ – было сонечна, а вецер слабы. Гэта акалічнасць будзе яшчэ прыемней, калі ўспомніць, што ў наступны дзень, 2 мая, было холадна і моцны вецер.

Тут толькі анонс – паглядзім , хто прыехаў і на якую дыстанцыю нацэліўся, з кім паразмаўляў і сфоціўся “на памяць”: дэталі важныя не толькі для старэйшых, а, магчыма, якраз наадварот -- для маладых, бо ў іх жыццё наперадзе: фатаграфія як дакумент, калі грамату не атрымаў.

Пакажу ўсяго некалькі фрагментаў з першых кіламетраў пасля старта: яны цікавыя як імгненні бегу, а яшчэ цікавей будуць пры параўнанні з фінішнымі фатаграфіямі. Вось гэтыя нюансы я пастараюся паказаць потым, наколькі было магчыма іх злавіць.

Чытаць далей...

Андрэй Караленка

32-гі АСІПОВІЦКІ МАРАФОН
.
За дванаццаць гадоў, як я ўдзельнічаю ў Асіповіцкіх марафонах, надвор’е было розным – ад сонечнага неба да хмарнага з мокрым снегам і дажджом: у пачатку вясны надвор’е стабільным не бывае.
Нестабільным яно было і ў пачатку сёлетняй вясны – то сонечна, то хмарна-холадна з моцным ветрам. Але без снега-дажджу, што надта непрыемна для поля. І вось -- зноў сонечна!..

Раніцаю 5 красавіка -- іней і замёрзшыя лужы, слабы, але халодны(!) вецер, днём – сонечна і амаль цёпла. Амаль – бо як для каго: вецер хоць і слабы, але халодны. Таму спартыўная экіпіроўка ў марафонцаў была рознаю.
Яркае сонца сказалася на якасці фатаграфій. Але ў такім фотарэпартажы, як я мяркую, важнасць фатаграфій выключна інфармацыйная і, спадзяюся, ніхто не будзе прыдзірацца да якасці.

Я меркаваў “злавіць” на трасе ўсіх, хто бег 15 кіламетраў. Але ж так не бывае: я ж таксама бягу ды дрэнна бачу. Ды прыходзілася перабягаць з аднаго боку дарогі на другі, а потым аказвалася, што насустрач мне бягуць па абодвух баках…

Сёння – толькі анонс-пралог да фотарэпартажу: хто прыехаў, пратакол, дзеці (на пастраенні) і некалькі фатаграфій з бегавой трасы. Астатнія здымкі – праз сем дзён.
Чытаць далей...

Андрэй Караленка

Сон мамы: “ЛЮДАЕД СТАЛІН НЕЎЗАБАВЕ ПАМРЭ…”

Мама ўмела разгадваць сны…
Але не ўсё, што прадказвалі ёй сны (па яе разгадках), станавілася яўным. Ды яна звяртала ўвагу толькі на такія сны, якія прадказвалі дабро або зло, вялікую турботу, клопат: незразумелыя не запаміналіся. Пры прадказанні непрыемнаці ці бяды мама тлумачыла, што калі такі сон не спраўдзіць у першай палове дня, але не далей, як пачынае вечарЭць, то можна болей не турбавацца: зло спазнілася або заблудзілася і прайшло міма: зло -- пад уладаю дурных людзей і д’ябала, вось і спяшаецца, каб не спазніцца, не ўпусціць свой шанц, таму часта блудзіць.
А калі сон прадказваў добрую падзею, радасную навіну, то мама лічыла, што на такі сон не трэба губляць надзеі нават заўтра і паслязаўтра: дабро не спяшаецца, бо яно заўсёды прыемнае, нават калі яго ўжо не чакаюць, не спадзяюцца, што яно магчыма: дабро робяць разумныя і спакойныя людзі – ад Бога.

Мінула болей 60 гадоў, а я помню ТРЫ прадказанні маміных сноў, якія сталі рэальнасцю.
Адзін з іх – пра хуткую смерць Сталіна. Чытаць далей...