Retroпогляд

Андрэй Караленка
Гомель: МЕМАРЫЯЛЬНЫ ПРАБЕГ з нагоды гадавіны ВЫЗВАЛЕННЯ горада

Штогод у сярэдзіне лістапада у Гомелі праводзіцца лёгкаатлетычны прабег, прысвечаны вызваленню горада ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў. Сёлета – 17 лістапада.

Гэты прабег па сутнасці МЕМАРЫЯЛЬНЫ – ушанаванне памяці савецкіх салдат, загінушых пры вызваленні горада, і мірных жыхароў, не дажыўшых да шчаслівага часу.
Калі сказаць, што надвор'е спрыяла для бега, будзе незразумела, таму "расшыфрую": мароза, снега, дажджу і ветра не было – было суха, ціха і ЦЁПЛА . Прыемна! Падкрэсліў гэтыя абставіны, бо нядаўна, 28 кастрычніка, мы беглі ў Мінску па студзёных лужах: дыхнула зіма! Таму не ўсе прабеглі заяўленыя 25 км (па рэгламенту). А ў Гомелі -- па сухіх і чыстых вуліцах, па дагледжанаму і прыгожаму парку, па наберажнай Сожа – усюды людзі: добрая прапаганда бегу як фізкультуры.
На гэты раз школьнікі спаборнічалі на асобным участку наберажнай – не заміналі марафонцам, не "блыталіся пад нагамі". Шутка, але ў ёй праўда. Мяркую, так будзе і далей. Іншагародніх было мала, нават са Жлобіна ўсяго двое.

Паглядзім на мясцовых, у асноўным гэта школьнікі, і тых, хто прыехаў -- як яны, прыехаўшыя, беглі. (Бо, як беглі школьнікі, ні бачыць, ні запечатлець на фота, не мог: бег з імі адначасова.)

Я паказаў ДЗЯЦЕЙ і фрагментамі.
Праз 10-20 гадоў гэтыя фатаграфіі будуць для іх больш цікавымі, чым сёння. А захаваць лёгка: нажаў кнопку -- фота ў тваім альбоме.

Гэтую фатаграфію (і фрагмент з яе) я мог не ставіць. Але паставіў...
Хлопчык (з левага боку на фрагменце),
пакажы фота свайму бацьку і маме – хай палюбуюцца, як іх дзіця прыдурваецца перад дзедам-фатографам.
Я з паразуменнем стаўлюся да "балдзяжа" дзяцей, -- 26 гадоў працаваў кіраўніком
фотагуртка, -- але тут прыдурвання не прыемлю не толькі таму, што ўжо стары, -- важная абставіна для дзіцяці! -- а і таму, што ў рэпарцёра праца адказная ў шырокім сэнсе. Ды на мне – стартавы нумар: буду бегчы 5 км па рэгламенту + 5 км рэверсам для рэпартажа.
Адзін спартыўны настаўнік дзяліўся вопытам працы з дзяцьмі: «Иногда детям нужно силой доказывать, что -- хорошо, а что – плохо, что можно, а чего нельзя делать. І не все дети понимают деликатность как деликатность и доверие к ним – скорее, как твою слабость, а их "всёможность"...»

Нашы бацькі не вярнуліся дамоў з вайны: гэта ім горад Гомель і краіна абавязаныя вызваленнем.
А ільготы – ветеранам ВОВ, іх дзецям, унукам і праўнукам: ад кватэры без чаргі -- ды не адной! -- да ільготных крэдытаў на будаўніцтва катэджаў.
Даплаты да пенсій, скідкі на камунальныя паслугі, рэмонт кватэр, бесплатныя лекі і пуцёўкі ў санаторыі кожны год – дробязі. Але і гэтага ім мала – патрабуюць больш:
"Мы – освободители: мы победили фашизм!.."

А тыя, што загінулі ад першых выстралаў, ад першых бомб, ад першых снарадаў – ХТО яны? І ШТО зрабілі для перамогі над ворагам?
"Они же погибли..." Як пра падлодку "Курск":
"Она погибла..."

"Арнольд, Ваня, якія ільготы маеце вы, дзеці Загінуўшых Салдат, тых, салдат, якім Родина-мать абавязана вызваленнем і жыццём?"
"Андрей,
если ты спросишь так, чтобы кроме нас услышал ещё кто-то, то тебя отсюда не повезут в милицию, как было в Минске, – убьют по дороге. И скажут, что ты ругался матом, а потом оказывал сопротивление. Потому для задержания они были вынуждены применить силу. И не виноваты, что ты оказался настолько слабым... У нас, как и у тебя, одно право – молчать. Иначе обвинят в оскорблении..."

Бівуак школьнікаў















Дзед-фатограф са стартавым нумарам спадабаўся жанчыне з прафесійнай фотакамярай.

Старэйшы на прабегу марафонец СМІРНОЎ Аляксей Нефёдавіч (81 год) – на фоне крыху маладзейшага марафонца Эдуарда ЛЕВІНА, які на гэты раз – у сябе дома! -- судзіў нас і ўзнагароджваў. Было б здароўе – можа, яшчэ сустрэнемся...

Да сустрэчы! (?)
Не толькі не ведаю, КАЛІ і ДЗЕ яна магчыма, але і ці магчымая ўвогуле: я "на бальнічным", ды, мабыць, надоўга.

P.S.
Толькі што мне паведамілі: памёр Аляксей ЛАСЬМАКОЎ, Аляксей Сямёнавіч Ласьмакоў.
Хто такі? Марафонцы яго не ведаюць, акрамя жодзінцаў.

Калі знайду ў маім ФОТА-архіве хаця б адну добрую фатаграфію, усё адкладу і буду пісаць некралог або невялікі артыкул. А вот, ці змагу пайсці прасціцца, яшэ больш невядома: за 4 дні температура не толькі не панізілася, а паднялася да "37,8".
Заўтра -- да доктара...