Retroпогляд

Скажу шчыра: прычын шмат і ўсе, -- увы! – аб’ектыўныя.
Дадаткова да прабачэння пакажу некалькі фатаграфій, якія спадабаюцца не толькі тым, хто “у кадры”, але і многім марафонцам.

Арнольд Слуцкер і Ігар Афнагель: пра што сумная размова – чым заклапочаныя даўно немаладыя мужчыны?
Бацька Арнольда загінуў у 1941 годзе паміж Вільняй і Маладзечнам.
Бацька Ігара, мабыць, там жа. Брат бацькі – пад Ленінградам. З усёй радні – дзве сям’і –
засталася жывою толькі бабуля…
Мой бацька застаўся недзе паміж Калодзішамі і Смалявічамі: іх роту вывелі з Уручча на дарогу ад Радашковіч – астанавіць нямецкія танкі… Брат бацькі загінуў пры вызваленні г. Riga.

А ветэраны ВОВ прыватызавалі перамогу, аплачаную крывёю Загінуўшых Салдат, і патрабуюць усё больш і больш ільгот – для сваіх дзяцей, унукаў-і-праўнукаў: сатанінская справядлівасць.
"Сатана тут правит бал?" -- вось пра што думалі-разважалі дзеці Загінуўшых Салдат – таму іх твары такія сумныя і заклапочаныя…

У гэтых хлопцаў размова і клопат зусім іншыя: маладыя, гісторыю вучылі па легендах...

Аптымісты…

Гэтую фатаграфію выбраў з сярэдзіны: яна мне надта падабаецца.
Прыглядзіцеся ўважліва -- яна спадабаецца і вам…

.

.


Xлочык на фоне Марафонца…

.

.











“Можно с вами сфотографироваться? Я за вас очень болела…”
Ну, калі болела, ды очень – мне таксама прыемна будзе ўспомніць…

Фініш пад фотакамяры…

Сюжэт не мой, але спадабаўся…

Таму я “удакладніў” адну дэталь...

.

Некалькі фатаграфій я пераставіў месцамі, таму ў фінале гучыць крыху сумная нота…

Да сустрэчы!..