Retroпогляд

Андрэй КАРАЛЕНКА

ЖОДЗІНА: АДКРЫЦЦЁ СЕЗОНА МАРАФОНАЎ-2010

Лёгкаатлетычны прабег у Жодзіне, які адбыўся 13 сакавіка, -- стартавы ў сезоне, таму яго можна разглядаць як паказальна-прагнозны на ўвесь год.
З гэтага погляду ўжо выказаны меркаванні ў артыкуле на прафесійным “бегавым” сайце www.klbviktoriya.com і на жодзінскім гарадскім сайце www.zchodzina.info: не варта чакаць нічога разумнага?.. Можа, перспектыва не настолькі песімістычная…

Безумоўна, ёсць не толькі пытанні – праблемы, якія не вырашаюцца два дзесяткі гадоў, але тут разважаць пра іх не буду -- асобна. Калі-небудзь ды з якой іншай нагоды.
А 13 сакавіка было СВЯТА БЕГУ…

На памянутых сайтах выказаны – і паказаны – так бы мовіць, два погляды на гэты прабег: адзін – інфармацыйна-крытычны, другі – выключна “пра сваіх”, жодзінскіх марафонцаў. Я ж хачу паглядзець на марафонцаў зусім з іншага боку – як ім беглася ў не надта прыемных умовах?..

Мокры снег, лужы, слякаць… Надвор’е такое, што не разгонішся: вада ў лужах халодная, ногі прамокнуць – замерзнуць, ёсць верагоднасць прастудзіцца. А з другога погляду – інакш: вецер слабы – цёпла, калі крыху абмінаць лужы... Праўда, часам снег ляпіў такі, што абмінай лужы ці не абмінай, а сберагчы ногі ад вады не атрымаецца: снег на красоўках. Марафонцы прывычныя да дрэнных умоў, але...

Ленін у Жодзіне за апошнія гады стаў яшчэ “живее всех живых”. Бачна, перажыве не толькі мам гэтых дзетак, а і саміх дзетак і іх дзетак-унукаў: у нашай краіне людаеды і палачы жывуць бясконца доўга – увекавечаныя помнікамі, у назвах вуліц. А ахвяр людаедаў быццам і не было: нідзе не ўпамінаюцца. Па-сталінску: “Не человека – нет проблемы”. Коратка і зразумела – як выстрал у патыліцу...

У Беларусі неба не бывае синим – толькі блакітным. Дяди падманулі дзяцей: не пра НАША неба напісалі стихи-плакат – пра чужое…
Гэтым дядям не падабаецца ні жоўта-блакітны, ні бела-чырвона-белы колеры – толькі КГБ (красный-голубой-белый) і красно-зелёный у тым жа накірунку думак і дзеянняў: НКВД-ВКП(б). І НАША зямля падабаецца дядям толькі для адной справы: каб на ёй (пад нашым БЛАКІТНЫМ небам!) воздвигать памятники сваім вождям-людаедам – палачам Беларусі і народа…

Дзеткі вельмі стараліся бегчы, але і лужы абміналі.

На фінішы суддзі “лавілі” пераможцаў…

Самы масавы забег.

За 15 метраў да фініша нельга ўпускаць перамогу…

Журналіст дапытвае старэйшых марафонцаў.

Іван Мікалаявіч -- строгі суддзя.


Жодзінцы і барысаўчане.

Лідэры на 20-кіламетровай дыстанцыі: хто ж пераможа?

Хлопцы бягуць з задавальненнем – вось якія марафонцы!..

Ніна, як заўсёды -- вясёлая і, бачна, не надта спяшаецца. Анастасія – таксама… І Павел бяжыць з яўным задавальненнем... побач з прыгажунямі.

Лена-Чэмпіёнка таксама вясёлая і не надта спяшаецца за прызамі-узнагародамі.

І для гэтага хлопца галоўная ўзнагарода – бег…

Доктар Святлана (Новікава): усё бачна і зразумела -- no comments.

Слава і Валерый задаволеныя і бегам надвор'ем.

Вольга Іосіфаўна і Арнольд – дуэт аптымістаў. Бягуць -- не спяшаюцца…

А Наталья сёння не надта аптымістычная…

“Жыве Беларусь!” – “Жыве!”

Вясёлая марафонка. Вось толькі яе шапка замінае фатографу: з-за шапкі ён не можа паказаць, якая прыгожая дзяўчына.


Узнагароды спачатку старэйшым…

Чаму сумная? Не задаволеная другім месцам?..

Фота на памяць.

P.S.

Куды вядзе маладых “загсаўскі фатограф”? Які сюжэт прыдумаў?..

Яны сёння на старце самага галоўнага ў жыцці марафонскага шляху...
ШЧАСЛІВАГА МАРАФОНА, Маладая Сям’я…