Андрэй Караленка
АСІПОВІЦКІ МАРАФОН-2012: БЕГ пад ДАЖДЖОМ…
Поўны фотарэпартаж
Пад дажджом і па ЛУЖАХ, разумеецца.
Дождж халодны, але без ветра, таму адносна цёпла, бегчы амаль прыемна. Амаль – кажу пра сябе асабіста, бо мае ногі надта адчувальныя да луж, а тут яны і халодныя.
Другі матыў у “амаль” -- я бег з фотакамярай: дождж – сур’ёзная перашкода для фатарэпарцёра і небяспечная для камяры. Каб “фоціць” марафонцаў, прыходзілася аглядацца: машын многа!..
А вось гэтыя абагналі мяне і рухаюцца з маёй хуткасцю: сустрэчная паласа занятая -- я “дыхаю саляркаю” ад “маза” і не меньш прыемным дымам ад розных “фольксвагенаў”. Ухіліцца немагчыма: за мною дваццаць такіх жа машын і трактар. А ППС-рэгуліроўшчык калону не бачыць: ён стаіць на скрыжаванні, за паваротам.
Абагнаць калону не магу, а абганяць адну машыну – горш для сябе. І адстаць ад гэтага смуроду не мае сэнса: за мною – тое ж. Так я бег амаль кіламетр.
Таму спадзяюся на паразуменне чытачоў адносна якасці фатаграфій.
Дождж канчаткова перастаў пасля 14:30, ды пацяплела і пасвятлела, таму фініш асноўнай часткі марафонцаў па знешняму выгляду быў штатным: мокрыя і задаволеныя -- як заўсёды. Але вынікі далёка не штатныя – ад 15 да 60 хвілінаў горшыя: большасць марафонцаў адзеліся па-зіме – у курткі. А яны намоклі. Хто без курткі – холадна, амаль замярзалі.
Такі быў сёлета Асіповіцкі марафон – ЦЯЖКІ. (У дадатак -- што лёгкіх марафонаў не бывае.)
Ды і пачынаўся ён незвычайна: ноччу выпаў снег…
Былі і іншыя непрыемнасці, -- мы ехалі на аўтамабілі, -- але мы не спазніліся.
Марафонцы і дзеці ідуць на пастраенне – пад дажджом…
Шкада, потым я замешкаўся і спазніўся на старт – няма фота “Старт”. Непрыемна, але не настолькі, каб моцна перажываць: на трасе было дастаткова добрых “сюжэтаў” -- спадзяюся, каму-небудзь хоць што спадабаецца.
ПРАТАКОЛ
НА ТРАСЕ “дзесяткі”
Я прыбег на фініш “10 км” апошнім, але на ўзнагароджанне не спазніўся…
“10 км”: УЗНАГАРОДЖАННЕ
А на фініш ПЕРШАГА марафонца я спазніўся!.. Таму паказваю постфактум: Вадзім Буднік і суддзя.
“Прамаргаў” я і ДРУГОГА… Канстанцін Мядзведзь – ТРЭЦІ ў абсалюце…
Яна чакае СВАЙГО…
Цікава: хто ЁН? Я ведаю ўжо амаль усіх марафонцаў, а ЯЕ як балельшчыцу бачу ўпершыню…
“Гэта – МОЙ!..” – пачуў я побач…
Безумоўна, ЯЕ!..
Гэта ж Мікалай Антошкаў!!! Тры гады таму ён бег тут, у Асіповічах, свой 50-ты марафон. І мы “ставілі аўтографы” на яго майцы -- жадалі поспеху. Потым мы беглі разам марафон у Санкт-Пецербургу, ёсць фота з Віктарам Новікам…
УЗНАГАРОДЖАННЕ МАРАФОНЦАЎ
Я паказаў амаль усіх марафонцаў на ФІНІШЫ гэтага цяжкага марафона – як змог, як павязло. І вось яны атрымліваюць узнагароды…
Фота на памяць: ЗЕМЛЯКІ, суседзі і аднадумцы па марафону.
Да сустрэчы на марафонах!..
P.S.
Меркаваў напісаць да фотарэпартажу РОЗДУМ з нагоды ХХХ марафона, “посвящённого 68-ой годовщине освобождения города Осиповичы от немецко-фашистских захватчиков и памяти Героя Советского Союза генерала Н.Ф. Королёва”.
Пра намер РОЗДУМУ сведчыць мая нечаканая экіпіроўка -- ордэн “Отечественная война” на майцы: пра ШТО Я ДУМАЎ-РАЗВАЖАЎ, стоячы на плошчы і бягучы пад дажджом?..
Пра ШТО думаю пастаянна – пра ШТО думала мая мама, удава Загінуўшага Салдата?
Пра ШТО думаюць яшчэ жывыя ўдовы, яшчэ жывыя дзеці з мільёнаў дзяцей Загінуўшых Салдат, якім Родина-мать абавязаная сваім выратаваннем-жыццём?
Меркаваў напісаць РОЗДУМ. І амаль напісаў…
Але пасля “амаль” роздум, бывае, разцягваецца надоўга. Так атрымалася ў мяне: гэты роздум надта балючы. Таму вымушаны даць толькі фатаграфіі… са спазненнем на два месяцы.
РОЗДУМ будзе асобна: у нас дастаткова прычын і повадаў, каб задумацца, ШТО і ЯК было -- “22 июня” (1941 года), “3 ліпеня” (1944 года), “23 августа” (1939 года), “1 сентября” (1939 года), “17 верасня” (1939 года), “30 ноября” (1939 года), “2 сентября 1945 года”…
Ды варта задумвацца і ў прамяжуках паміж гэтымі датамі-вехамі…
10 чэрвеня 2012 года
Комментарии
Отправить комментарий