Retroпогляд

Андрэй Караленка

БАРЫСАЎ-2011:
ПРАБЕГ, прысвечаны 70-годдзю пачатку ВЯЛІКАЙ АЙЧЫННАЙ вайны

Фота на памяць з ветэранамі ВОВ як АГУЛЬНАЯ ПРАДМОВА да прабегу.

Фініш "аля Мухіна" (!?)

Прадмова Кароткая
Магчыма, барысаўчане папракнуць мяне за фатаграфію ў загалоўку: няма нічога адметна барысаўскага. І аніводнага барысаўчаніна на фота…
Папрок справядлічвы, бо ў Барысаве дастаткова сімвалаў, якія адпавядалі б заяўленаму прысвячэнню прабега. Мая некарэктнасць увачавідкі і з іншага погляду: амаль ва ўсіх фотарэпартажах я стаўлю ў загаловак фатаграфіі адметных у горадзе помнікаў ці будынкаў. Іншая справа, калі ў горадзе няма “эксклюзіва” – артэфакты не захаваліся часам ці ліхім часам знішчаныя. А ў Барысаве шмат чаго захавалася і не меньш створана. Я панадзеяўся на свой архіў, які дастатковы для такой мэты. Увы!.. Але падвяла мяне не памяць -- мой архіў аказаўся “маленьким бордельеро”.

Прабачце, барысаўчане і ўсе чытачы.
Калі давядзецца сустрэцца яшчэ раз у гэтым слаўным горадзе, пакажу лепей – разумней і шырэй.

Прадмова Сумная
Са спартыўнымі кіраўнікамі і арганізатарамі прабегаў у Беларусі знаёмы даўно: цікавыя і энергічныя хлопцы, не проста любяць сваю справу, а адданыя ёй, жывуць ёю. І – хварэюць ёю! А хварэць ёсць з-за чаго: хакей-футбол – “наше всё”, фізкультура – вон з дарогі…
Таму не сумняваюся: не спорткамітэт гарвыканкама прыдумаў прысвяціць прабег ГЭТАЙ даце. Назваць гэта дурнатою -- будзе надта далікатна: у Беларусі такая ИДЕОЛОГИЯ.
22 июня ў Беларусі -- салют і танцы… на магілах. СВЯТА!!! Пад воплі-лямант пра зверствы нямецка-фашысцкіх акупантаў. ШТО святкуем?..
Я, сын Загінуўшашага Салдата, маю права і на меньш далікатны камент, ды тут не да месца.

ДАМОВА пра ВАЙНУ для раздзела Еўропы на “сферы государственных интересов” паміж людаедамі Сталінам і Гітлерам была падпісаная ў МАСКВЕ 23 августа 1939 года – “Пакт Молотова-Риббентропа”. А 24 августа вайна пачалася.
Калі каму не падабаецца 24-е августа – пачалася 1 сентября 1939 года. І не перапынялася да 21 июня 1941 года.
Першай ахвярай людаедаў стала Польшча: разграмілі амаль сумесна і ў Брэсце СУМЕСНА АДСВЯТКАВАЛІ ВАЙСКОВЫМ ПАРАДАМ Чырвонай Арміі і Вермахта.

А 22 ИЮНЯ 1941 года пачаўся ЧАРГОВЫ ЭТАП вайны, запланаванай, падрыхтаванай і справакаванай асабіста І.В. Сталінам (Джугашвілі) – азбука Гісторыі.
Праўда, Сухорукий Шизофреник крыху прамарудзіў і спазніўся нанесці “упреждающий удар по агрессору”: яго планам перашкодзіла нечакана цяжкая і яшчэ болей нечакана доўгая – болей трох месяцаў! -- вайна з маленькай Фінляндыяй, насельніцтва ў якой у 50 разоў меньш, чым у правакатара-захопніка. А іншых рэсурсаў у захопніка -- незлічона.

Саюзнік па раздзелу Еўропы, падмануты хітрасцю і вераломствам крэмлёўскага бандыта-бальшавіка, вымушаны быў нанесці “превентивный удар”: у Гітлера альтэрнатывы не было…
ШТО ж святкуем?

ХТО разгромлены, калі УСЁ вакол – нямецкае, італьянскае, японскае і ўвогуле ад “загнивающего Запада”? Нават бульба і яблыкі чужыя… Толькі “цяп-ляп” – сваёй мадэлі і вытворчасці. Ды хамства-лаянка, хлусня-абман, абвінавачванні і пагрозы тым, хто пратэстуе супраць хлусні, крадзяжу і фальсіфікацый.

Прадмова Нечаканая: чыгуначны мост як “сведка вайны”
З усіх “сведак вайны” у Барысаве, -- іх у горадзе шмат, -- мне больш падабаецца ЧЫГУНАЧНЫ МОСТ праз Беразіну. Цікавы гістарычны аб’ект і помнік! Магчыма, унікальны -- як паглядзець?
Той мост, што стаяў у 1941 годзе, дэманціраваны (1972 г.) пры электрыфікацыі чыгункі Брэст-Масква. Але ён не перастае цікавіць даследчыкаў гісторыі горада. Таму фатаграфію менавіта ЧЫГУНАЧНАГА МАСТА я хацеў бы – бы! -- паставіць у загаловак фотарэпартажу. Увы: “стратегическое направление”, “секретный объект”, “фотографировать запрещается”.

Што ў ім сакрэтнае? Няўжо масты праз Волгу і Оку ў Расіі НЕстратэгічныя і НЕсакрэтныя, калі іх можна “фоціць”, чым хочаш і як хочаш? А знакаміты Бруклінскі мост? А “Залатыя Вароты”? А масты ў Еўропе?! Там увогуле ўсё наадварот: масты паказваюць з усіх бакоў і ракурсаў і запрашаюць -- любуйцеся. І плаціце грошы за цацкі-сувеніры…
Толькі ў Беларусі ЎСЕ чыгуначныя масты – “стратегические” і “секретные”, таму агароджаныя сапёрным дротам. (Тут усе заводы-фабрыкі – як форты-крэпасці: апутаныя сапёрным дротам і стальнымі заслонамі.) Людзям, якія плывуць па рацэ ў лодцы, ахоўнік маста крычыць-пагражае па мегафону: “Зачехлить камеры! Не останавливаться!..”
Калі б паляк, немец ці мадзьяр пачуў нешта падобнае ў сябе на Вісле, Одэры ці Дунаі, мабыць, выпаў бы з лодкі. А тут прывычна: абсурд -- норма…

Ва ўсім свеце МОСТ – архітэктурны ШЭДЭЎР. А тут (Барысаў, Брэст, Віцебск, Гродна, Орша, Полацк) – прымітыўныя(!), выключна функцыянальныя(!) канструкцыі з “вугалкоў” і “швелераў”. Акрамя маста ў цэнтры Гомеля.

Амерыканскія спутнікі фіксіруюць перамяшчэнне Еўропы ўбок Амерыканскіх кантынентаў на 1 міліметр(!) у год(!). Няўжо яны не заўважылі супер-важны і супер-сакрэтны мост у Барысаве?
Якія ж сакрэты маста так старанна ахоўваюць? Ці сапраўды МОСТ УНІКАЛЬНЫ настолькі, што на яго нават глядзець забараняецца? У чым унікальнасць свыш-прымітыўнай канструкцыі? Цікава ведаць…
Буду ўдзячны ўсім, хто падзеліцца меркаваннем пра канкрэтныя тайны чыгуначнага маста ў Барысаве. Ці ў іншым горадзе: НАША Гісторыя – трэба ведаць праўду, а не слухаць хлусню.

Яшчэ нядаўна і на аўтамабільным масту ў Барысаве ноччу і днём стаялі два салдаты з вінтоўкамі. На вінтоўках – прымкнутыя штыкі. Разумеецца, у магазінах – патроны. Безумоўна, баявыя.
Я ішоў з фотаапаратам “па-рэпарцёрску” – на шыі. Мяне астанавіў салдат і загадаў схаваць фотаапарат у сумку. І паведаміў мае прыкметы напарніку на супрацьлеглым беразе. Салдат уважліва агледзяў мяне…

Вось якая – і крамольная?!? -- Прадмова да штатнага прабегу, у якім удзельнічаў шмат разоў.

РАЗМІНКА кароткая


Бацька суправаджае дзяцей. Жадаю гэтаму бацьку калі-небудзь сустракаць сваіх дзяцей у аэрапарту Мінск-2 як чэмпіёнаў, бо ён ужо сёння дастойны гэтага.

ПРАТАКОЛ

СТАРТ і БЕГ












Лідэр-у-Жоўтай Майцы значна адарваўся ад сапернікаў ужо на першым крузе. І да фініша ніхто да яго не прыблізіўся…

“194-ы” пакуль што ідзе другім… К фінішу яго апярэдзяць маладзейшыя, але ён будзе першым у сваёй узроставай групе. (Гл. фота у канцы рэпартажу.)

“Дзед, сфоць мяне! Ды добра!..”
Унучак “103”, я сфоціў цябе настолькі добра, як дазваляе “мыльніца”. Ды не адзін раз. Паглядзі ўважліва ўсе фатаграфіі: мяркую, будзеш задаволены…

Пасля фінішу ўраджаннямі ад бегу-і-трасы дзеліцца жодзінец Мікалай Шуранкоў. Нядаўна ён адзначыў 70-гадовы юбілей адначасова з 50-годдзем “спартыўнай кар’еры”.

Марафонцу Віктару з Чэчэрска таксама ёсць што сказаць барысаўскім тэле-гледачам. Але ён не скажа пра тыя “марафоны”, якія пераадольнае, каб з свайго горада прыехаць у Мінск, Барысаў ці Маладзечна. Іх ведае толькі той, хто хоць раз ехаў па таму шляху.

Барысаўчане: Уладзімір Дакука з сынам Андрэем. І гэты бацька таксама дастойны сустракаць сына-чэмпіёна ў аэрапарту Мінск-2: ён возіць яго амаль па ўсіх беларускіх аматарскіх прабегах.

Фініш!!!

Прабег "васьмёрку" з задавальненнем…

Унучак “103”, спадзяюся і гэтае фота табе спадабаецца…

Ніна – як заўсёды!..

І Насця – таксама.

Прыемна было бегчы – прыемная Victoria...

Яніна Дзянісаўна Ляпіна: No comments…

Шкада, што я прамахнуўся: першы, пераможца-ветэран ВОВ Мікалай Захарчанка "выбег" з кадра…

Барысаўчане пасля фінішу...

Вядомы марафонец Арнольд Слуцкер (Жодзіна) прыбег на фініш апошнім. Але ж ён -- старэйшы на дыстанцыі 8 км…

УЗНАГАРОДЖАННЕ

Арганізатары-суддзі запрашаюць на вышэйшую ступень п’едэстала самую малодшую пераможцу (1 км).

Гэтыя марафонкі (у будучым) крыху старэйшыя…

Сапраўдныя марафонцы! І кожнаму – болей 60-ці…

І яны – марафонцы! На трэцім месцы – барысаўчанін Уладзімір Дакука.

Спаборніцтва паміж імі было па-сапраўднаму спартыўным. Перамог мацнейшы…

Фота на памяць: пераможца Васіль Лебецкі з арганізатарамі-суддзямі.

Арганізатары і пераможцы: фота на памяць – як абяцанне сустрэцца праз год.

Заключнае фота на памяць: яно “гучыць ва ўнісон” з фатаграфіяй у загалоўку. (Прыкрая недарэчнасць вярнулася да аўтара амаль творчаю знаходкаю!?)

Да сустрэчы ў Барысаве праз год!

P.S.
Фотарэпартаж крыху непоўны, але на трасе паказаны амаль усе ўдзельнікі, а хто – два разы: адны – добра, другія – не надта, як атрымалася. А калі хто незадаволены кадрыроўкаю ці жадае выкарыстаць фота ў сваім блогу ці якой-небудзь прапагандзе бегу (і сябе), то магу выслаць па пошце поўны кадр (аб’ёмам не болей 1 000 КБ): andrei@Retroview.by.

Сустрэнемся на чарговым марафоне…