Retroпогляд

Андрэй Караленка

“ЛЮБОВЬ – КОЛЬЦО…” Капыльскае…

Для мяне ўсе прабегі-марафоны цікавыя.

І ў мяне цікавасць не да маіх хвілін-секунд (разумеецца, і я хачу бегчы на нейкім узроўні), а перш да МАГЧЫМАСЦІ БЕГЧЫ РАЗАМ з марафонцамі-і-марафонкамі – БЫЦЬ з ІМІ, у ІХ асяроддзі, адчуваць ІХ атмасферу, бо яны, асяроддзе-і-атмасфера, заражаны бодрасцю, аптымізмам і сяброўствам.

Усе прабегі-марафоны цікавыя тым, што ў кожным ёсць свае аддценні – тэрытарыяльна-геаграфічныя, вытворча-сацыяльныя, фізкультурна-спартыўныя ці культурна-бытавыя са сваімі ж нюансамі.

Усе прабегі-марафоны – важныя і неабходныя як прапаганда фізкультуры ў якасці так званага “здорового образа жизни”. Пішу “так званага”, бо такі погляд надта вузкі, ды здароўе ў прамым і пераносным сэнсах залежыць не толькі ж ад фізкультуры. Але ўступаць у дыскусію тут будзе не да месца.

“Любовь – кольцо, а у кольца начала нет и нет конца…”

Я люблю “Капыльскае кальцо” не толькі таму, што яго бегавая траса непаўторна прыгожая і адначасова спартыўна змястоўная(!), а яшчэ, што адсюль мае карані: тут мая бацькаўшчына па мацярынскім накірунку, мясціны і тапаніміка знаёмыя з дзяцінства. У маім узросце такія адценні важныя.
(Мяркую, Аляксандар Кавалёў не абідзіцца на мяне: траса Маладзечненскага марафона таксама прыгожая і спартыўна змястоўная, а спорткомплекс у пасёлку Чысць адмысловы.)

У “Капыльскага кальца” было “начало”: яго стварыў НОВІК Віктар Сяргеявіч, на той час інструктар фізкультуры аддзела спорту райвыканкама.

Віктара не стала год таму… Будзем спадзявацца, што “Капыльскае кальцо” будзе жыць… Будзем спадзявацца... Хаця для аптымізму падстаў няма: у параўнанні з мінулымі гадамі іншагародніх фізкультурнікаў прыехала мала. Не было нікога з Брэсцкай, Гродненскай, Гомельскай і Магілёўскай абласцей і з Маладзечна, а з Мінска – зусім мала: крызіс – натуральна. Але не толькі ў ім прычына: наш Галоўны Спартыўны Начальнік загадаў пабудаваць “ледовые дворцы” амаль у кожным райцэнтры. Яны нікому непатрэбныя – толькі яму, каб крычаць, як ён клапоціцца пра здароўе людзей, асабліва -- пра дзяцей. “Ледовые дворцы” пустуюць – іх здаюць у арэнду камерсантам як плошчы і памяшканні для гандлю…
А ў раздзявалках пры спортзалах агульнаадукацыйных сярэдніх школ няма нават нармальнай вешалкі для адзення. Пра што ж і пра каго клапоціцца Галоўны Спартыўны Начальнік?..

Вясна сёлета крыху спазнілася: цвілі толькі вішні і бэз у горадзе, а калгасныя сады, якіх на Капыльшчыне многа, былі не белымі, як заўсёды, а яшчэ цёмнымі на фоне яркай зеляні.

Нам павязло: сонечна і слабы вецер, хаця ўчора ішоў дождж, было холадна. Май усё ж: надвор’е можа змяняцца некалькі разоў за дзень. (Успамінаецца: “Сердца красавиц склонны к измене и перемене, как вецер в мае…”) А ў панядзелак зноў холадна і дажджліва.

УСПАМІН

Гэтыя розы – для Віктара Новіка

Марафонцы наведалі яго магілу і ўсклалі кветкі.

"МОЙ РОДНЫ КУТ, ЯК ТЫ МНЕ МІЛЫ..."

ПРАТАКОЛ

СТАРТЫ і ФІНІШЫ


Фініш хлопчыкаў першага забегу

А дзяўчынкі размінаюцца

Шлях да ўзнагарод цяжкі…

Старт 2-га забегу хлопчыкаў

У суддзяў клопатаў хапае…

Дзяўчынкі на старце. (Суддзя звярае заяўленых з наяўнымі.)

Старт дзяўчынак.
Звярніце ўвагу на дзяўчынак пад нумарамі “33” і “68” і на маленькую дзяўчынку (“335”) паміж “63” і “41”.

“33” – пераможца.

Цікавы момант!.. Ці ўдалося “68” апярэдзіць саперніцу “335” перад фінішам?..

Перад стартам на 3 км.

Моладзь наперадзе…

Старыя --- не сапернікі…

Аўтар заметак.

Старт на асноўныя дыстанцыі – 11 і 21 км.

Пераможца ў абсалюце забегу на 3 км.

Магчыма, яны калі-нібудзь будуць пераможцамі…

Мікалай Васілявіч Жук, галоўны суддзя.
Жук – прозвішча (фамілія) у Беларусі распаўсюджаная, а ў капыльскіх вёсках Канюхі, Жукі і Грывень – асноўная. Мікалай Васілявіч – з вёскі Канюхі, яна на правым беразе былой ракі Лакнея (цяпер – канал-канава), а я – з вёскі Мусічы, якая на левым беразе, як-раз насупраць, праз былое балота.
“Вышли мы все из народа…” і сустрэліся ў Капылі.

НА ТРАСЕ ПОЎМАРАФОНА.
Усяго некалькі фотафрагментаў -- каб напомніць тым, хто бег, і паказаць тым, хто будзе бегчы ў наступны раз, якая яна разнастайная і прыгожая, траса "Капыльскага кальца".


















Тут уклон 13% (на спуск).

Тут уклон 12,5% (на пад’ём).

Пасля фініша. (Святлана Старавойтава з Жодзіна.)

Ніна Коваль запрашае расіяніна прыязджаць на прабегі ў Беларусь.

КАНЦЭРТ (некалькі фрагментаў)
Пакуль суддзі аналізавалі нашы хвіліны-секунды, мы слухалі і глядзелі канцэрт юных артыстаў. Нажаль, я бачыў толькі частку.

УЗНАГАРОДЖАННЕ (фрагменты)





















Фота на памяць

P.S.
Мы прыехалі ў Капыль каля 9 гадзін. Прыпаркавалі машыну, ідзём на базар за кветкамі. Я – з фотакамерай. На тратуары стаіць добра падпіты мужчына. Убачыў у мяне фотаапарат і папрасіў сфатаграфаваць яго. Штатная сітуацыя! Кажу яму, што п’яных не здымаю – прынцыпова.
“Это неправильно, -- супярэчыць ён. – Вот: фоть!..”
І стаў пасярод вуліцы.
Зноў патлумачыў яму мой погляд. Ён усё ж нешта зразумеў і падыйшоў з іншага боку:
“У тебя борода – белая, а у меня -- чёрная. Давай сфотографируемся вместе – будет интересно…”
Далейшую размову апускаю – паказваю фота…

Цікава? Магчыма: як паглядзець...

А мне цікава ведаць іншае: ЧАМУ чалавек зранку п'яны? Ды не адзін?
Мяркую, перш, чым будаваць "ледовые дворцы", Галоўны Спартыўны Начальнік павінен ведаць адказ менавіта на гэтае пытанне...