Андрэй Караленка

Маладзечна:ЗВЫШМАРАФОН-2011

Хто мае хоць якое дачыненне да аматарскіх прабегаў, ведае, што Маладзечна – “марафонскі горад”. Можна казаць, што ён нават болей марафонскі, чым Мінск:
па-першае, маладзечненскія марафоны, у адрозненне ад мінскіх, праводзяцца рэгулярна, без збоеў і адміністрацыйных “фокусаў” на працягу болей 20 гадоў;
па-другое, тут ёсць намінацыя “звышмарафон” – 100 км, якой няма ў Мінску;
па-трэцяе, Маладзечна – усяго толькі раённы цэнтр (а не сталіца), матэрыяльны рэсурс яго спорткамітэта мізэрны.
Апошняя абставіна надта важная як “ракурс” погляду на арганізатараў марафонаў.

Першы марафон праводзіцца тут 1 мая, у апошнія гады -- на базе спорткомплекса пасёлка Чысць. Другі, звышмарафон, пра які будзе размова, -- у першую нядзелю снежня, у манежы спартыўнай школы Маладзечна.
А напярэдадні, у суботу, -- “спадарожнік марафона”, бег на 5 км для школьнікаў і пенсіянераў, ды ўвогуле для бегуноў усіх узростаў: манеж – зручнае месца для бега зімою.
Гэтую дыстанцыю некаторыя марафонцы выкарыстоўваюць як размінку перад заўтрашнім марафонам.

Сёлета спаборніцтвы праводзіліся 10 і 11 снежня. (Тэмпература на вуліцы мінус 4, напярэдадні ішоў дождж: зіма і снег у снежні яшчэ не дайшлі да Беларусі.)
Агульнае ўражанне першага дня: мала ўдзельнікаў.
Разумеецца, адносна мала, бо погляд – ад максімума, які заўсёды памятны. Але мала нават мясцовых школьнікаў: такое “мала” можна лічыць абсалютным паказчыкам.
Быў і прыемны нюанс: я ўбачыў дзяцей, якіх запомніў па прабегу ў мінулыя гады.

Спачатку пакажу першы дзень спаборніцтваў – дзяцей і пенсіянераў.
А для тых, хто не прыехаў на марафон – некалькі сюжэтаў пра Маладзечна (пасля “Дажынак”).

“Пешаходная зона” да Цэнтральнай плошчы.

“Скандальный” артэфакт культуры. Важны, дастойны ўвагі. Аўтар – павагі і ўшанавання.
Архітэктар можа не пагадзіцца з архітэктарам: неадпаведнасць зместа месцу ўвачавідкі. Але гэта -- іх прафесійныя нюансы.
Гараджанам: “У нас -- як у Мінску”. Гасцям – для фота на памяць.

Пампезны прымітывізм. Калі казаць надзвычай далікатна, без акцэнтаў і адценняў. На самай справе нешта горшае...

“Xerox-copy” архітэктуры Sankt Petersburg і моды Ленінграда на індустрыяльную правінцыю.

РАЗМІНКА

Трэнер і вучні: перад стартам.

Прыемная сустрэча.

У Генадзія Сакалоўскага сёнешні марафон -- дамашні. Ён сустрэў гасцей і распавядае ім пра нешта цікавае і смешнае.

Пенсіянеры размінаюцца. На пярэднім плане -- марафонец з Магілёва Віктар Кучынскі.

СТАРТЫ-БЕГ-УЗНАГАРОДЫ

Будучыя марафонцы -- на фоне масцітых марафонцаў, большасць з якіх пенсіянеры.

Пакуль дзеці бягуць – фота на памяць. (Старт жанчын – пасля фініша дзяцей.)

Трэнер і вучні: аналіз бегу.

Дзеці чакаюць узнагарод…

…Атрымалі.

І аўтару таксама дастаўся прыз…

Фота на памяць: заўтра не ўсе будуць бегчы марафон.

11 снежня: ЗВЫШМАРАФОН
Арганізатары прабегу прадбачылі, што прыедзе многа марафонцаў: яны самі паведамілі па тэлефоне, бо большасці патрэбен начлег. Але прыехалі ажно 62!.. Такі рэкорд аказаўся неспадзяваным не толькі для Аляксандара Кавалёва, але і для саміх марафонцаў. Прыемная нечаканасць!
РЭКОРД – хаця НЕ прыехалі многія штатныя ўдзельнікі “зімняга” марафона, перш – мінчане.
Але было шмат “новых”. Новых – для мяне, бо я сам “новы” – усяго 11-ы год, як абуўся ў красоўкі (пасля амаль 30-гадовага перапынку). І хаця ўжо асвоіўся ў гэтай прыемнай аудыторыі, усё ж усіх не ведаю – прыходзіцца задаваць пытанні Арнольду Слуцкеру: са старэйшымі ён прабег не адзін дзесятак марафонаў, а маладых прымячае і запамінае прафесіянальна.

Вось і паглядзім, хто прыехаў?..

ТАКАЯ чарга упершыню.

Аляксандар Кізіл раздае запрашэнні на СВОЙ “Рождественский пробег”.

“Ты зразумеў, што гэтая камізэлька не ўсім спрыяльная для бегу?..”
(А фонам я паказваю размінку марафонцаў.)

Яны даўно ўжо не сапернікі – паплечнікі і спадарожнікі, самыя старэйшыя на марафоне Уладзмір Сідаровіч і Леанід Каладко.

Скажу шчыра: я засумняваўся, што змагу зрабіць удалы здымак на трасе, -- я ж таксама буду бегчы, -- таму паказваю статычна, каб бачна, ХТО прыехаў “да Кавалёва”: Антаніна Казакова і Елена Гурло (Бабруйск).

Сцяпан Шалаеў (Новаполацк) і Лабраткова Ларыса (Львів, Україна).

“Виктор, я думаю, не стоит замахиваться на “сотню” : не потяну…”

Валерый Яскавец (Калінкавічы) пад апекаю старшых і вопытных марафонцаў Мікалая Салановіча і Івана Шынкарова з Бабруйска.

Пяць марафонцаў з Жодзіна; шосты – аўтар фата, астатнія размінаюцца.

“Главное – не пропустите круг…”

“Ты не волнуйся: буду смотреть внимательно, не ошибусь…”

І тут я падстрахаваўся – статычнае фота. Праўда, потым Святлану ўсё ж удалося злавіць на трасе (гл. далей).

Люблю здымаць гэтае сямейнае трыо: падабаюцца яны мне.

“Да, Арнольд, болячек и праблем и у меня хватает, но сдаваться не думаю…”

Увы, яшчэ адно статычнае фота… Але ж чаму не паказаць ТАКІХ марафонцаў!..

Аўтар і Арнольд Слуцкер: штатнае фота -- што ж тут цікавага?
Для нас цікава вось што: праз тры дні, 14 снежня, у мяне сапраўдны дзень нараджэння. (Сапраўдны бо па пашпарту -- роўна на месяц пазней, 14 студзеня.) І ў малодшай дачкі Арнольда таксама 14 снежня. А яна вучылася ў школе ў адным класе з маёй старэйшай дачкою... І менавіта Арнольд запрасіў мяне ў марафонскую каманду, калі ўбачыў, што я бегаю з сабачкам вакол горада: Жодзіна і сёння -- “большая деревня”. (І ўвесь Свет -- таксама! Хто сумняваецца, прачытайце аповед “29 чэрвеня 1941 года: “Guten Tag, Alex!..” у раздзеле “Неверагодныя гісторыі”.)

А што цікавага на гэтым фота? Такая ж "статыка"...
Па-першае, мы -- цікавыя адзін другому. (Але ж на марафонах усе такія!)
Па другое, на мне ісцінна МАРАФОНСКАЯ майка – прывезена з горада Марафон, на ёй і напісана “Marathon”. Цікавы сувенір!.. Калі я не магу здзівіць добрым вынікам на марафоне, як некаторыя, чаму б не пахваліцца(!) такім адмысловым сувенірам? Слабы чалавек…
Па-трэцяе, у нас на галавах амаль аднолькавыя павязкі(!): Васіль купіў сваю ў “Спорттаварах”, я – ва ўнівермагу. Адначасова. Абедзве – “Made in Japan”. Але МАЯ "Made in Japan" у МАІМ ДОМЕ, у МАЁЙ Бацькаўшчыне, забаронена як анти-государЬственная. Умаім доме государЯт чужынцы-акупанты?

За ТАКУЮ ПАВЯЗКУ два гады таму, на Мінскім марафоне, мяне СХАПІЛІ менты і па загаду вылюдка Палкоўніка-с-Пещерныминтеллектом адвезлі ў РОВД – голага! Інваліда! – у суправаджэнні мента з аўтаматам(!). І трымалі там увесь дзень. (У РОВД вокны былі разчыненыя -- усюды сквазнякі. А я -- голы: замёрз і прастудзіўся. Пасля доўга лячыўся, хрыпеў-выздараўліваў -- стары ўжо, -- балела галава, нылі рукі і ногі.)
Вылюдак Палкоўнік-с-Пещерныминтеллектом вызваў псіхіятраў – каб забраллі мяне ў Навінкі…
І загадаў пальцы откатать і – фота з двух ракурсаў: мяне, 75-гадовага інваліда, гэты пёс-людаед Диктатуры УБЛЮДКАў прызнаў террористом.

Я сядзеў у РОВД і думаў: супраць ЯКОГА ФАШЫЗМУ змагаліся мой бацька і яго браты? За ШТО яны загінулі? Ад ЯКІХ фашыстаў яны мяне абаранілі і вызвалілі цаною сваіх жыццяў, калі ісцінныя вылюдкі-людаеды – ТУТ? Іх – цьма-цьмушчая ў кожным горадзе: ходзяць з палкамі і пісталетамі -- каб біць, здзеквацца з мяне і маіх дзяцей. У МАІМ доме. У доме майго бацькі і дзедаў-прадзядаў -- у маёй Бацькаўшчыне.
Пра ЯКІХ жа акупантаў і фашыстаў кожны дзень крычаць-гарлапаняць на TV-БТ? Дзеля ЧАГО і КАГО?

Вось пра ГЭТА я ДУМАЮ, гледзячы на фатаграфію.

Дзякуй, Васіль, што стаіш побач!
ШЧЫРАЕ ДЗЯКУЙ усім, з кім бягу: я самы малады (па стажу бега) сярод старэйшых марафонцаў. (Ды не марафонец я -- толькі спадарожнік ваш.)

Арцём Толстов, яму 14 гадоў, будзе бегчы марафон пад наглядам трэнера Леаніда Турчыновіча (Кобрын).

“Хвіліна гатоўнасці”.

Беларус з Санкт-Петербурга Васіль Хлусевіч і Вечеслав Зверев (Егорьевск, РФ). Учора яны беглі марафон у падмаскоўных Хімках, а зараз – у нас. Во, марафонцы!..

Гэта Арцём з Кобрына. Фота “не надта”, але лепшага няма.

А вот Святлану злавіў амаль адмыслова…

Фотакамера сама выбірае фігуру для “наводкі на рэзкасць”. А тут – дзве фігуры…

Такі фотарэпартаж – што атрымалася.
Гэта мой унёсак у прапаганду бега як фізкультуры.
І моя ўдзячнасць сябрам-марафонцам і арганізатарам прабегаў.

Пратаколы і іншыя звесткі – на сайце www.meta42.by.