Retroпогляд

Андрэй Караленка

Маларыта: МАРАФОН-28
Загаловак недакладны – правільна так: ДАЖЫНКІ-2011 і МАРАФОН-28.

Мы прыехалі на марафон: Дажынкі для нас – фон. Для мясцовых жыхароў – наадварот: Марафон – нейкі прыдатак да Дажынак, спектакль, ды не надта цікавы. Калі казаць дакладней, то цікавы толькі для тых, хто бяжыць, і хто кіруе бегавым спектаклем, бо ў жыхароў клопаты і цікаўнасць у іншым накірунку: мясцовыя Дажынкі – гэта кірмаш. Кірмаш: пакупкі, сустрэчы з сябрамі, новыя знаёмствы і п’янкі-гулянкі. Або проста адпачынак: дзень без клопатаў-турбот – свята і для бацькоў, і для дзяцей.

Калісці, нават яшчэ пяць гадоў таму, Маларыцкі марафон быў самым папулярным аматарскім прабегам у Беларусі…
Пакідаю шматкроп’е: пра што можна меркаваць-разважаць, калі галоўны клопат Улады – пра генералаў і вайну?

Мой фотарэпартаж кароткі і не надта змястоўны: на яго негатыўна пауплывалі некалькі аб’ектыўных абставін. (Я паспрабаваў крыху кампенсаваць недахопы здымкамі на 10-кіламетровай трасе, але ў мокрым адзенні пры сустрэчным ветры, хоць ён і невялікі, хутка замёрз. Увы, мне не сорак гадоў…)

Разумеецца, хацелася перш-наперш паказаць мясцовых дзяцей, бо на іншыя прабегі МЯСЦОВЫХ дзяцей возяць рэдка або ніколі. Не атрымалася: мы і дзеці спаборнічалі адначасова. Паказваю, што атрымалася. (А дзве-тры фатаграфіі, на маё меркаванне, заслугоўваюць увагі.)

ПРАТАКОЛ

На наступных фота, як памятую і разумею, мэр Ковельскага раёна Украіны, закардонны сусед. Ён прывёз беларускім суседзям падарункі. Нічога дзіўнага? У прынцыпе – так. Але… Але мэр-сусед размаўляў на СВАЁЙ мове, а беларускія начальнікі – на языке чужынцаў… Тут не “две большИе разницы”, а крывавы 400-гадовы перыяд знішчэння беларусаў.

Украінская мова для большасці жыхароў Маларыцкага раёна – родная мова: товарищ Сталин перадаў Беларусі гэтую частку ісконна ўкраінскай тэрыторыі для частковай кампенсацыі яе страт ад перадачы Польшчы Беластоцкай вобласці, дзе ісконна беларускага насельніцтва і тэрыторыі значна больш, чым у Маларыцкім раёне. Штрых Гісторыі…
І зачэпка для роздуму, бо за такімі штрыхамі – тысячы і мільёны знішчаных і пакалечаных жыццяў: навошта, дзеля якой “вялікай мэты” людаеды-імператары і людаеды-вожди крамсалі зямлю і людзей?..

БЫВАЙЦЕ ЗДАРОВЫ, ЖЫВІЦЕ БАГАТА, А МЫ АД’ЯЗДЖАЕМ ДА ДОМУ, ДА ХАТЫ...

ФОТА на ПАМЯЦЬ. (Што год наступны прынясе -- якое ліха?)

БЕГ…
Паставіў шматкроп’е, бо заўсёды загаловак быў “Старт і бег”, а сёння – толькі “Бег”: я амаль спазніўся на старт…





Мне падабаецца і ФОТА, і ДЗЯЎЧЫНА!

Эх, калі б чуць-чуць пазней націснуў на кнопку фотакамеры…

Іван Люкевіч у апошні час рэдка прыязджае на прабегі…

Пра якую “V”-вікторыю размова, калі ён бяжыць на ўзроўні 70-гадовага дзеда?

Вунь там, за хлопцамі, бяжыць дзяўчына…

Дзяўчына бяжыць добра і хораша!..

“29” – Андрэй Дакука з Барысава.

No comments.

Яны бягуць, як дома, для размінкі: яны і БЯГУЦЬ ДОМА…

Паказваю сустрэчу на фінішы не таму, што стаміўся і рады, што дабег, -- беглася лёгка! – а таму, што ЗАМЁРЗ з ФОТАКАМЕРАЙ: хутчэй бы пераадзецца ў сухое і цёплае…

Яны чакаюць СВАЙГО -- каб сустрэць. І я -- з імі.

СВОЙ! Першы з марафонцаў. Але не пераможца: ён з тых, хто стартаваў у 8:30.

Я кажу не “Прашчай, Маларыта!..”, а “Да СУСТРЭЧЫ праз ГОД!..”

P.S.
Я бег у ЧОРНЫМ касцюме: 8 кастрычніка – наш сямейны памінальны дзень, сямейныя “Дзяды”. Жыццё: у каго – свята, у каго – памінкі.
Я прабег 10 кіламетраў – ТАК УСПОМНІЎ і ПАМЯНУЎ свайго бацьку і яго братоў, якія не вярнуліся з вайны…