Retroпогляд

Андрэй КАРАЛЕНКА

Жодзіна, сустрэча з Саннікавым:
“ПОРА МЕНЯТЬ ЛЫСУЮ РЕЗИНУ…”

Роздум-прадмова: правакацый не было.(?)
Сустрэча праходзіла у клубе “Ровесник”: правакацый не было?..
Але мерза-гадасці пачаліся, як толькі я пераступіў парог клуба і пачаў здымаць верхнюю вопратку:
-- У нас холодно. Раздеваться не рекомендуем – замёрзнете…

ЧАМУ холадна? Тэмпература батарэй у кватэрах болей 70 градусаў(!) – які можа быць холад у памяшканні?
Нечаканае “у нас холодно” я “разшыфроўваю” так: за гадзіну-паўтары да сустрэчы разчынілі вокны насцеж і выстудзілі памяшканне.
А калі холадна па іншай прычыне, то трэба выгнаць вон не толькі начальніка гэтай установы, але і ягонага начальніка з гарвыканкама за профнепрыгоднасць: яны -- тупіцы і нахабныя прымітывы.
Але ж за тупасць і прымітывізм з государьственной установы не выганяюць: на тупіцах і невуках яна трымаецца -- яны яе апоры і псы адначасова.

Я – рэпарцёр, праца клапатлівая і суетлівая, калі буду ў паліто – успацею. Дрэнна! Раздзеўся. Зайшоў у зал: які холад? 17-18 градусаў – амаль нармальна. А чаму людзей заганяюць ў памяшканне ў вопратках? Не чаму, а для чаго?
Тут далікатны нюанс: у ТАКОЙ аудыторыі чалавек у зімовай вопратцы адчувае сябе неутульна, дыскамфортна, ён “непаваротлівы” у вузкім і шырокім сэнсах. Менавіта ГЭТАГА і дабіваліся тыя, хто загадаў выстудзіць памяшканне і ўгаворваць людзей не раздзявацца: кансультанты прымітываў і невукаў -- спецыялісты з вышэйшай адукацыяй па правакацыях і здзекам з людзей.

Яшчэ адна мерзапакасць: пакрасілі ступені-усходцы на сцэну. Пакрасілі ўчора вечарам! І паклалі паперкі-папярэджанні: “Осторожно! Окрашено!”

Шаноўныя чытачы,
не ўсміхайцеся недаверліва ці скептычна: пакрасілі!!!... І менавіта вечарам напярэдадні сустрэчы! Для чаго? Усе лакі-краскі прамыслова-бытавога прызначэння – на прадуктах нафты: у іх спецыфічны пах “ацэтона”. Такі пах непрыемны нават пры нязначнай канцэнтрацыі “ацэтона”. А калі ён адчуваецца ў аудыторыі, то стварае атмасферу дыскамфорта для ўсіх. Менавіта ГЭТАГА і хацелі дасягнуць правакатары…

Але правакатары переусердствовали -- дапусцілі памылку: пры выстужванні памяшкання адначасова і разам з цёплым паветрам выветрыўся і пах “ацэтона”. І засталося толькі адценне правакацыі: калі я станавіўся на ступенькі, каб зрабіць агульныя здымкі аудыторыі, -- інакш немагчыма: у мяне “мыльніца”, -- то да краскі прыліпалі падошвы абутку. Дробязь! Але з напамінам: правакатары за ЎСІМІ НАЗІРАЮЦЬ-ОТСЛЕЖИВАЮТ.
Правакатары переусердствовали -- паказалі, што яны – мразь і ничтожества, бо чэсныя, сумленныя людзі так не паступаюць.

Калі параўноўваць са “сустрэчай з Някляевым”, то тут болей ніхто ні ў чым не “засвяціўся” – правакатары не гарлапанілі і да мікрафона не падыходзілі.
Не гарлапанілі не толькі таму, што аудыторыя-памяшканне малая і запоўненая, але перш таму, што аудыторыя-людзі -- СЯБРОЎСКАЯ, ДАБРАЗЫЧЛІВАЯ і ДАЛІКАТНАЯ. Гэта было ўвачавідкі. Такой жа была і атмасфера. Калі б правакатар падыйшоў да мікрафона, ён выдаў бы сябе – яго асвісталі б. Безумоўна, гэта разумелі і дырыжоры – не скамандавалі псам “Фас!”. І ў тут таксама – ПЕРАМОГА ЛЮДЗЕЙ.

У пытаннях выбаршчыкаў гучала ТРЫВОГА і НАДЗЕЯ пра тое, што хвалюе ЛЮДЗЕЙ:
ліквідаваць дыктатуру хлусоў і зладзеяў, фальсіфікатараў і махляроў і ўсталяваць законнасць Законаў і МАРАЛЬ ЛЮДЗЕЙ, каб людзі маглі не толькі звацца людзьмі, а і не баяцца быць імі.
НЕ БАЯЦЦА БЫЦЬ ЛЮДЗЬМІ!!! (Бо быць вылюдкамі не страшна, не сорамна -- пачэсна: таму яны ганарацца гэтай якасцю-пасадаю і дэманстрацыйна лезуць насуперак людзям.)

Марафонцы і Алесь Марачкін -- прыемная "карцінка" для аўтара рэпартажу.




“Культура збліжае людзей, а хамства раз’ядноўвае іх, знішчае ў чалавеку ўсё чалавечае… Разчалавечанымі людзьмі лёгка маніпуліраваць. Таму ў нас дыктатура хамла: хамства як атмасфера, як асяроддзе, як стыль жыцця...”
Алесь Марачкін – Мастак і Настаўнік. Таму ён не патрэбны дыктатуры хамла.

Леанід Злотнікаў абгрунтавана, даходліва і далікатна расказаў пра эканамічную сітуацыю ў Беларусі і пра эканамічную частку праграмы кандыдата на пасаду прэзідэнта.





"Можно надеяться хотя бы на какой-то честный подсчёт голосов, если не участвовать в досрочном голосовании. Не голосуйте досрочно!.."


“Алексей Антонович, ответьте, пожалуйста, Вы…”

“Чарга” на пытанне…






"Народ потерял право выбирать -- его отняли у нас: мы не можем управлять своей страной -- ею управляет диктатор. Хватит жить при диктатуре!.."





“Уважаемые избиратели-жодинцы! Я и мои спутники обстоятельно ответили на все Ваши вопросы. Надеюсь, и убедительно. Спасибо, что пришли и задавали вопросы. И – мой общий ответ:
ГОСУДАРСТВЕННАЯ МАШИНА БУКСУЕТ, ЕЁ ЗАНОСИТ ИЗ СТОРОНЫ В СТОРОНУ – ПОРА МЕНЯТЬ “ЛЫСУЮ РЕЗИНУ”…
Бурные апладысменты, вясёлы смех…
“Спасибо! Спасибо – всем: вместе – мы победим!..”

Маладыя вераць, што яны змогуць выкінуць “лысую резину” на сметнік гісторыі...

Я ўжо стары. Але таксама спадзяюся, што прагніўшы дыктатарскі рэжым больш не будзе ўладарыць на МАЁЙ зямлі – атраўляць жыццё мне і ўсім беларусам, і ЗНІШЧАЦЬ НАС, ЛЮДЗЕЙ…

Паважаны Андрэй Алегавіч,
жадаю Вам 20 снежня трымаць у руках не стаканчык кофе, а бакал шампанскага -- за НАШУ перамогу, за СВАБОДНУЮ БЕЛАРУСЬ!
VIVA VICTORIA!