Retroпогляд

Андрэй Караленка
Роздум Postfactum

Жодзіна, сустрэча са Статкевічам:
ШАБАШ ПРАВАКТАРАЎ ПРАЦЯГВАЕЦЦА...

Мікалай СТАТКЕВІЧ – адна са ЗНАКАВЫХ ФІГУР у навейшай гісторыі Беларусі: вайсковец – ЗА БЕЛАРУСЬ!..
Кандыдат тэхнічных навук!.. (Абараніць доктарскую дысертацыю не дазволілі: нацыяналіст. А арміі неабходныя інтэрнацыяналісты-фашысты. Таму выгналі “из рядов”.)
Былы Старшыня Беларускай сацыял-дэмакратычнай партыі (Народная Грамада).
Людзям майго пакалення складана было ўявіць, што пасля “разгрома” Савецкай Арміі ў 1961 годзе, сярод выпускнікоў школ знайдуцца жадаючыя “ісці ў афіцэры” – толькі “троечнікі”. З гэтага часу, -- асабліва з гэтага часу! -- “пагоны” сталі на ўзроўні “таўра непаўнацэннасці”, а анекдоты пра тупасць і подласць афіцэраў расказвалі толькі яны самі… Чытаць далей...

На фатаграфіі два мужчыны -- стары і яшчэ малады. Стары – гэта я, Андрэй КАРАЛЕНКА, савецкі дисидэнт і дзісідэнт, з 1996 года -- беларускі антыфашыст, за што пастаянна падвяргаюся знявагам і здзекам псоў-лакеяў ДИКТАТУРЫ УБЛЮДКАў. “Диктатурою ублюдков” называў савецкую сістэму мой знаёмы Вадзім Задарожны з Кіева, з якім разам ішлі па маршруту № 43 “Теберда-Домбай-Клухорскі перэвал-Сухумі” у 1962 годзе. Вадзім – детдомавец: бацька загінуў пад Севастопалем, а маці ўтапілася, ратуючы сына, Вадзіма. З яго здзекваліся ў дзетдоме, разлучылі са старэйшай сястрой, не дазволілі скончыць сярэднюю школу – адправілі ў “ФЗУ”, там былі пастаянныя дракі, пасля здзекваліся ў арміі. Здзеквацца з дзіцяці – злачынства, здзеквацца з дзіцяці, бацька якога загінуў, каб астатнія засталіся жывымі -- такое магчыма толькі пры ўладзе вылюдкаў-нелюдзяў… Яшчэ малады – Андрэй САННІКАЎ, кандыдат на пасаду прэзідэнта Рэспублікі Беларусь. Прадстаўляць яго не трэба – асоба даўно і добра вядомая ў Беларусі: Саннікаў – гэта КУЛЬТУРА, Саннікаў – гэта ЧЭСНАСЦЬ, Саннікаў – гэта ЧЭСЦЬ-і-ГОНАР, Саннікаў – гэта ІНТЭЛІГЕНТНАСЦЬ-і-АДУКАВАНАСЦЬ, САННІКАЎ – гэта ЧАЛАВЕК у шырокім сэнсе. Чытаць далей...

Андрэй КАРАЛЕНКА

Жодзіна, сустрэча з Саннікавым:
“ПОРА МЕНЯТЬ ЛЫСУЮ РЕЗИНУ…”

Роздум-прадмова: правакацый не было.(?)
Сустрэча праходзіла у клубе “Ровесник”: правакацый не было?..
Але мерза-гадасці пачаліся, як толькі я пераступіў парог клуба і пачаў здымаць верхнюю вопратку:
-- У нас холодно. Раздеваться не рекомендуем – замёрзнете… Чытаць далей...

Андрэй КАРАЛЕНКА

Роздум Postfactum:
ЧАРГОВАЯ ПРАВАКАЦЫЯ СУПРАЦЬ НЯКЛЯЕВА?..

Патэлефанаваў сябра:
-- Ты памыліўся: сустрэча пачынаецца ў шаснаццаць роўна, а не ў шаснаццаць трыццаць.
-- Гэта -- правакацыя! Я сам чытаў: шаснаццаць трыццаць. Мне званіў сябра з Мінска: ён жодзінскі, едзе к шаснаццаці трыццаці.
-- Няхай едзе. Хуценька збірайся, я чакаю цябе каля “Дурнога Каменя”.
Сумка, фотаапарат, блакнот – такі збор. Не спазніліся.
Палац культуры аўтазавода: “Ба, знакомые всё лица!..”
-- Ты был на встрече с Романчуком? – Пытае знаёмы, прывітаўшыся.
-- Не ведаў пра сустрэчу з ім, -- адказваю. – Шкада: спецыяліст, чалавек цікавы, разумны і далікатны. А перш важна: не хамло-гарлапан -- Чалавек.
-- Ты потому не знал, что все листовки Романчука сорвали – чтобы никто не пришёл. Не пришли люди на встречу с Романчуком? Значит, он не нравится народу -- такой не нужен. Чытаць далей...

На здымку з правага боку – тратуар і газоны пад вадою. Машыны па цэнтру здымка прыпаркаваныя на праезджай частцы вуліцы. Такое становішча -- праз гадзіну, як перастаў лівень.

Помню, у дзяцінстве навальніцы-ліўні здараліся часта. І былі цёплымі. З маланкамі – на ўсё неба ад края да края. І з такімі грымотамі, што, здавалася, хата разваліцца. Як толькі хмара адыходзіла за вёску і лівень станавіўся дажджом, мы выбягалі з хат і, закасаўшы штаны, бегалі па цёплых лужах. А лівень-патоп у нашай вёсцы быў толькі раз. Чытаць далей...

Писать об этом пробеге тяжело: он – мемориальный.

Я участвовал в восьми пробегах “Память”. Только в 2008 году погода способствовала бегу -- было тепло и слабый южный ветер. Сегодня – штатная погода: дождь со снегом и холодный норд-норд-вест. Однажды была и настоящая метелица-завируха. Погода в это время нестабильна, -- в молодости часто сидел в аэропортах, – но всё же, стоя здесь, на площади у Дворца профсоюзов, неосознанно задумываюсь: почему снег, слякоть и холод -- сегодня? Неправомерность моего “почему” понятна по бъективным реалиям природы. Но я – человек, потому даже такие реалии могу воспринимать субъективно и эмоционально: почему сегодня слякотно и неуютно?.. Чытаць далей...

Прадмова

Гэтыя заметкі напісаны ў лістападзе 1972 года пасля сутрэчы з Васілём БЫКАВЫМ у Беларускім політэхнічным інстытуце, арганізаванай “Клубам интересных встреч” навучальнай установы. Газета, якой я прапанаваў іх, адхіліла: не па яе “фармату”. Разумеецца, прычына не ў “фармаце”... А мне вельмі ж хацелася падзяліцца ўражаннямі ад сустрэчы з Васілём Быкавым хоць з якой аўдыторыяй. Што рабіць? Скараціў заметкі і ў снежні надрукаваў у... сценгазеце інжынернай службы прадпрыемства, дзе працаваў.

Не ўсміхайцеся здзекліва, шаноўныя чытачы! Наша насценная газета па ўсіх “параметрах” журналістыкі пераўзыходзіла афіцыйную, надрукаваную ў тыпаграфіі: усё ж -- інжынерная, а не рабкораўская. Чытаць далей...