Retroпогляд

Тучки небесные, вечные странники!
Цепью лазурною, цепью жемчужною
Мчитесь вы, будто, как я же, изгнанники
С милого севера в сторону южную.
Что же вас гонит: судьбы ли решенье?
Зависть ли тайная? злоба ль открытая?
Или на вас тяготит преступленье?
Или друзей клевета ядовитая?..
М.Ю. Лермонтов

“Что же вас гонит? Судьбы ли решенье?..”
Семья Виктора Толстогузова жила на востоке Вятской (Кировской) области. Не бедно и не богато – в хорошем достатке. Отец – смекалистый и работящий “вятский мужик” умел всё. Вероятно, и фамилия от уличного прозвища. Хотя оно и не уничижительное, -- наоборот, как бы подчёркивает башковитость мужика, -- но всё же мотив насмешки чуется: лодыри и неумехи таких не любили, а на выдумки-насмешки, ой, мастера. Чытаць далей...

Напісаў ад сябе…
Не бяру ў двухкоссе: напісаў ад сябе і на русском языке -- так у песні, якую МЫ помнім са студэнцкіх гадоў, і якую спеў для нас Аляксандар Шкурын. Ён маладзейшы -- пачуў яе ў школе.

Напісаў пра сябе -- толькі адзін радок: астатняе не пра мяне – пра НАС і атмасферу НАШАГА юнацтва. А “любовь-и-перекрёсток” -- было: ЯНА жыла ў хаце, што стаяла на скрыжаванні… Пасля школы вучыўся ў БПІ: там сцежак і калідораў, аудыторый і кабінетаў – скрыжаванні, скрыжаванні... І ў слаўным-слаўным горадзе Тула – скрыжаванні і Скрыжаванне… Але тутэйшае скрыжаванне – Галоўнае Скрыжаванне: я не хочу судьбу иную… Чытаць далей...