Retroпогляд

Бегчы прыемна -- дай Бог здароўя...

Бегчы прыемна. Бегчы цікава. А як пабачыш марафонцаў ды марафонак, як прабяжыш з імі на спаборніцтвах -- бегчы цягне. І ад бегу не адцягнуць! Толькі б здароў’е было...
Не парадокс: каб бегчы, трэба быць здаровым. А каб заставацца здаровым, трэба бегчы.

Бегаў па смалявіцкай дарозе: аўтамабіляў мала, часта праязджала gпатрульная міліцэйская машына – складвалася ўражанне, што небяспекі няма. Але стаў заўважаць: вадзіцелі парушаюць “Правила”. Нахабна! Болей – паступаюць подла! Ды подласць іх гранічыць са злачынствам. Чытаць далей...

Мінск, 22 жнівеня:
“Sri Chinmoy Marathon Tem”

Большасць аматарскіх спаборніцтваў па бегу -- “дэмакратычныя”: атмасфера шчырая, сяброўская, ніхто асабліва не рвецца ў перадавікі-прызёры (а тыя, хто рвецца, вядомыя), хаця “дух” спаборніцтва, безумоўна, ёсць. Іншай атмасфера і не можабыць, бо наша галоўная мэта – здароўе і сустрэчы-бяседы. Разумеецца, у ісцінных(?) марафонцаў ёсць і галоўная мэта: марафонская дыстанцыя. Таму і новыя аматары аздараўленчага бегу лёгка ўваходзяць у каманду аднадумцаў -- адразу ж становяцца сваімі сярод сваіх. Чытаць далей...

“Свабоду Валерыю Шчукіну!”
(Цыкл “Шорты”)

З бунтаўшчыком Шчукіным я пазнаёміўся па газеце “Народная Воля”, а летам 1996 года сустрэліся на мітынгу, арганізаваным Віктарам Ганчаром. Недзе ёсць фатаграфія Ганчара на ступенях Палаца Рэспублікі і яго адказы на два мае пытанні.

20 жнівеня 1998 года я прыйшоў на пікет, арганізаваны да 30-годдзя ўдушэння Пражкай Вясны савецкімі танкамі – 20 жнівеня 1968 года. Не прыйсці не мог: калі мяне выключалі з партыі ў 1973 годзе, адно з абвінавачванняў было такім: “Протестовал против ввода советских войск в Чехословакию в августе 1968 года”.

На гэтым пікеце быў і Валерый Шчукін. Так мы пазнаёміліся. Сёння ён мяне ўжо не памятае, -- у яго было столькі падзей і знаёмстваў! – а мне той міні-мітынг помніцца. Чытаць далей...