Retroпогляд

На 26-м лёгкаатлетычным прабегу ў Жодзіне, што адбыўся 14 сакавіка, было шумна і весела: удельнічала многа мясцовай дзетвары ўсіх узростаў. Добра! Прыемна і цікава паглядзець. Безумоўна, адчуваецца ўздзеянне “адміністрацыйнага рэсурса”: так было і ў мінулым годзе на 25-м прабегу. Але ж вядома: прывучацца да фізкультуры трэба з дзяцінства. І нават ПРЫВУЧАЦЬ дзяцей – паказваць асабіста, заахвочваць, узнагароджваць і, магчыма, спачатку чуць-чуць прымушаць: калі дзіця разбяжыцца, прымусу адчуваць не будзе, наадварот, -- задавальненне. Ды дзеці любяць спаборнічаць у чым бы ні было і вызначыцца: важна заўважыць, што болей цікава дзіцяці, і накіраваць яго ў той бок. Азбука. Я напомніў пра яе маладым чытачам: яны ж самі яшчэ дзеці. Чытаць далей...

Пасля “размінак” у Жодзіне, Брэсце і Мінску ў прабегу ў Асіпавічах удзельнічала каля 300(!) дарослых фізкультурнікаў і школьнікаў. Аматарскі марафон у Асіпавічах – цяжкая дыстанцыя па той прычыне, што гэта першы пасля зімы марафон. А тут яшчэ і сонца на чыстым небе!

На старце 53 марафонцы: многа ці мала? Заўважалася адсутнасць вядомых марафонцаў з Барысава, Мінска і з гарадоў заходніх абласцей. І -- з Украіны таксама. Але былі марафонцы з Chernogoria, Егорьевска, Тулы і Мирного!!! Магчыма, выпадкова, “з аказіяй” аказаліся яны ў Асіпавічах, але ўсё ж…

Бачна было, што многія пераадолелі дыстанцыю на прэдзеле, асабліва старэйшыя марафонцы. А вот Леанід Каладко з Жодзіна не толькі абыйшоў сапернікаў на поўгадзіны (4:04.44), але і фінішыраваў так, быццам “дзесятку” прабег. Ведаю, што ўсю зіму ён не сядзеў у хаце -- бегаў па загарадных сцежках-дарожках. Разбегся добра! Чытаць далей...

Мы жили в век аккордеона,
Гитарный предварявший век.
Александр Городницкий

Сонечны дзень ліпеня. Іду праз так званы парк. Чаму “так званы”? Інакш успрыймаць гэтае абы што не магу, а тлумачыць зараз – “лыко не в строку” ды доўга: пазней і асобна. Іду, як хаджу заўсёды – шпарка, гледзячы сабе пад ногі – як ходзяць усе, хто дрэнна бачыць. Толькі ўсе ходзяць павольна, а ў мяне не атрымліваецца. Чую гітару. Не одна. Крыху сцішыўся – іду далей: на скамейцы – дзяўчына і хлопец з гітарамі, побач, прысеўшы, хлапчаня, з гітараю таксама.

Спыніўся, паслухаў і спытаў, ці можна іх сфатаграфаваць? Яны запыталі, для якой газеты? У мяне ўжо было падрыхтавана болей дзесяці здымкаў, якія я меркаваў аб'яднаць у цыкл, каб прапанаваць газеце, але ж яшчэ невядома, што атрымаецца. Ды ці ўпішацца мой цыкл у фармат газеты? Таму адказаў недакладна: “Для жодзінскай. Калі спадабаецца рэдактару – убачыце сябе”. Чытаць далей...

Писать об этом пробеге тяжело: он – мемориальный.

Я участвовал в восьми пробегах “Память”. Только в 2008 году погода способствовала бегу -- было тепло и слабый южный ветер. Сегодня – штатная погода: дождь со снегом и холодный норд-норд-вест. Однажды была и настоящая метелица-завируха. Погода в это время нестабильна, -- в молодости часто сидел в аэропортах, – но всё же, стоя здесь, на площади у Дворца профсоюзов, неосознанно задумываюсь: почему снег, слякоть и холод -- сегодня? Неправомерность моего “почему” понятна по бъективным реалиям природы. Но я – человек, потому даже такие реалии могу воспринимать субъективно и эмоционально: почему сегодня слякотно и неуютно?.. Чытаць далей...

Заметка і фотарэпартаж будуць надрукаваныя у раздзеле "Марафон" крыху пазней: сёння няма магчымасці. Шкада...

Электрычка Асіпавічы--Мінск 17-57. Людзей мала: дачы мінчан пачынаюцца ад Пухавіч. Паабапал дарогі гарыць сухая трава: сізы дым, чорныя палеткі.
Мужчына кажа: "Посмотрите: до самого леса горит поле. Мы оттуда идём. Хорошо, что ветер от леса, а не на лес..."
Летам 1995 года ў гэтых мясцінах гарэў лес на працягу некалькіх кіламетраў. І -- паміж Асіпавічамі і Слуцкам. Чытаць далей...

Памятная сітуацыя ў краіне: народ “кінуўся ў гандаль” – Польшча, Літва, Латвія, Турцыя, Грэцыя. Стадыёны ператварыліся ў рынкі... Вынік бізнесу стаў відавочным адразу: на вуліцах гарадоў, на дваровых стаянках -- “мерседэсы”, “опелі”, “форды” і іншыя “фольксвагены” “загнивающего Запада”. Не новыя, але не зломкі ды камфортныя.

Дзеці пайшлі па шляху бацькоў на даступным ім ўзроўні: клянчылі “жвачку” у зарубежных “дальнабойшчыкаў” і прадавалі ў школе. Не толькі “жвачку”: хто сабраў або выпрасіў у мамы грошай, дабіраліся і да аптовых баз – прывозілі ліхтарыкі, батарэйкі, маленькія лічыльнікі, мадэлі аўтамабіляў, званкі-пішчалкі, гадзіннікі і іншую дробязь: забава і бізнес. Чытаць далей...