“Кто твой отец?” “Сталин”.
“Кто твоя мать?” “Родина”
“А кем ты хочешь быть?” “Сиротой”.
Анекдот

У эпіграфе намеранна прапушчаныя надзвычай важныя дэталі, бо менавіта пра іх – і дзеля іх! – павядзецца гаворка далей.

Прадмова

Але не “от Ромула до наших дней”, а ад Сталіна -- самыя цікавыя, самыя зубаскальныя, нават эксклюзіўныя. Усе – так званыя антисоветские. Большасць такіх анекдотаў не антысавецкія, а наадварот – выключна савецкія, можна казаць, генетычна савецкія. Калі б савецкія вождзі не былі нехрысцямі і нелюдзямі, невукамі і жульём-п’яніцамі, а хаця б элементарна сумленнымі, элементарна чэснымі, элементарна адукаванымі і элементарна чалавечнымі людзьмі, то такіх анекдотаў было б мала. А калі б вождзі яшчэ і разумна ўспрыўмалі іх ды адэкватна дзейнічалі, то анекдоты паяўляліся б выключна як рэакцыя на канкрэтную недарэчнасць, грубую памылку вождзя або ўлады ўвогуле – як бывае ва ўсім свеце. Чытаць далей...

Сімпатычны, абаяльны дзядзька... 80 гадоў... Бяжыць “пяцёрку”... У 2002 годзе, у 75 гадоў, -- было, здаецца, зусім нядаўна! -- ён прабег у Маларыце свой апошні, 53-ці марафон. Гэта – у “дадатак” да 28-мі звышмарафонаў!

Той Маларыцкі марафон запомніўся ўсім удзельнікам прабегу.
Прыехалі ў суботу апоўдні. Вечар быў надта цёплым і ціхім – прыемна: заўтра будзе добра бегчы. А ў нядзелю раніцаю – усё белае, снегу болей трох сантыметраў, ён падае-падае, ціха, спакойна, быццам у лесе, бо ветру няма… К дзесяці гадзінам (старт у 10-15) пацяплела – на вуліцах снег ператварыўся ў “кашу”, але не перастаў падаць. Так і беглі – па лужах, па “кашы” і пад мокрым снегам. Пасля фініша – гарачы чай і лазня-з-парылкаю, а потым – уручэнне ўзнагарод. Чытаць далей...

Чаму адчуваецца трывога?

“Зберажы, Божа, нашых дзяцей,”-- прасіла мама Бога абараніць яе дзяцей ад напасцяў, ад неразумных думак і паступкаў, ад уплыву нядобрых людзей, бо спадзявалася толькі на яго: бацька і яго браты не вярнуліся дамоў. Мама лічыла, што рэвалюцыю, калгасы і вайну прыдумалі бальшавікі-людаеды, каб уладарыць над усім светам, рабаваць і прысвойваць нажытае людзьмі, бо яны – нелюдзі-антыхрысты, бандыты, зладзеі і п’яніцы. Іх няспынная вайна супраць людзей зрабіла дзяцей сіратамі, многіх загубіла і пакалечыла. Чытаць далей...

Прадмова

Гэтыя заметкі напісаны ў лістападзе 1972 года пасля сутрэчы з Васілём БЫКАВЫМ у Беларускім політэхнічным інстытуце, арганізаванай “Клубам интересных встреч” навучальнай установы. Газета, якой я прапанаваў іх, адхіліла: не па яе “фармату”. Разумеецца, прычына не ў “фармаце”... А мне вельмі ж хацелася падзяліцца ўражаннямі ад сустрэчы з Васілём Быкавым хоць з якой аўдыторыяй. Што рабіць? Скараціў заметкі і ў снежні надрукаваў у... сценгазеце інжынернай службы прадпрыемства, дзе працаваў.

Не ўсміхайцеся здзекліва, шаноўныя чытачы! Наша насценная газета па ўсіх “параметрах” журналістыкі пераўзыходзіла афіцыйную, надрукаваную ў тыпаграфіі: усё ж -- інжынерная, а не рабкораўская. Чытаць далей...