Retroпогляд

“Кто сказал, что любви больше нет? Нет любви лишь для тех, кто не любит… “ А “любовь -- кольцо“. Капыльскае. У песеннага кальца “начала нет”, а ў капыльскага было: 17 мая адбыўся 21-ы прабег “Капыльскага кальца”. Маё ж асабістае “кальцо” -- 8-е. Афіцыйна. А колькі было іх у далёкім дзяцінстве – не злічыць: тут Бацькаўшчына мамы і яе бацькоў.

А першае запомнілася не толькі як першае, -- уражанні заўсёды застаюцца, -- а і тым, што яно было АПОШНІМ двухдзённым і трохэтапным. Цікавейшае!.. Сёння такія прабегі – “непад’ёмныя” ні для арганізатараў, ні для ўдзельнікаў: крызіс і ў нас. Горш тое, што ён не толькі (і не столькі!) эканамічны -- крызіс агульны, глабальны: разбурана -- і разбураецца глыбей! – уся спартыўна-фізкультурная структура краіны, бо “Хакеісту № 1” патрэбен хакей, “ледовые дворцы” і чэмпіянат свету – дзеля задаволення яго “хакейных” і іншых амбіцый... Чытаць далей...

Усе прабегі “Вікторыі” 9 мая прысвячаюцца Дню перамогі. Два апошнія, у 2007 і 2008 гадах, праводзіліся ў парку побач с месцам афіцыйнага мерапрыемства. Такі варыянт, безумоўна, мае важны “плюс”: там многа людзей – прапаганда бегу як самай даступнай і таннай фізкультуры ад малога да старога. А ў “Вікторыі” заўсёды шмат не толькі малых і старых, але і маленькіх, і старэнькіх. Ды старэнькія – бодрыя і шустрыя: глядзіце, грамадзяне, і бяжыце разам з імі.

Але ў такім варыянце ёсць і “мінус”: суматоха-мітусьня, на тратуарах натоўп людзей, а мы бяжым насустрач – перашкаджаем ім ісці, яны замінаюць нам бегчы. Другі “мінус” у тым, што ўклоны там болей 8% -- нагрузка для дзяцей вялікаватая. А ў супрацьлеглым месцы таго ж парка, на лыжна-роллернай трасе, дарожка шырокая, свабодная, уклоны не болей 4% – бяжы і радуйся. Там мы беглі летам 2008: спадабалася ўсім. А асабліва спадабалася адсутнасць пешаходаў на дарожках і адчуванне “сваёй” атмасферы, гэтакай “свабоднай аўдыторыі”. Хто адпачываў на скамейках парка – бачыў: і такой прапаганды дастаткова. Сяргей Коваль прапанаваў бегчы там і 9 мая. Чытаць далей...

Мемориальный пробег “Колокола Чернобыля” с 2007 года проводится не в Гомеле, а в районных центрах Гомельской области -- на территориях, пострадавших от аварии на ЧАЭС: Брагин (2007), Ветка (2008), Чечерск…

Главная цель пробега -- УШАНАВАННЕ ПАМЯЦІ людей, погибших при ликвидации последствий аварии, и тех, кто преждевременно покинул нас от болезней, вызванных радиацией.

Безусловно, эту акцию нужно рассматривать и как способ напомнить всем о единстве людей под чистым и под “чёрным” небом – о необходимости заботиться о людях, которые вынуждены жить не только рядом с очагами опасности, но и в опасных для жизни местах. Да и на чистые территории ветер, дождь и снег приносят “чёрную” землю и воду: их не запугаешь маразм-угрозами и дубинками, не отменишь и не запретишь указами-декретами, не повернёшь в другую сторону ни ублюдочными воплями, ни паханскими характеристиками. Чытаць далей...

Сяргей Коваль – смелы хлопец! Інакш не стаў бы калісці чэмпіёнам... Інакш не ўзяўся б арганізоўваць “касмічны прабег” у Крупках на прызы лётчыка-касманаўта Ўладзіміра Кавалёнка: неразумення і непаразумення было дастаткова. Але ён “не апусціў рук” не толькі ў пераносным сэнсе, але і ў прамым: прыязджаў, даказваў, пераконваў. І свята бегу адбылося! Свята бегу – Першы лёгкаатлетычны прабег на прызы лётчыка-касманаўта Кавалёнка В.В. па праекту мінскага клуба аматараў бегу “Вікторыя”. ПЕРШЫ – і менавіта 12 красавіка!!!

Тым, хто арганізоўваў прабег, і тым, хто бег, асабліва дзецям, трэба запомніць гэтую сімвалічную абставіну: магчыма, для каго-небудзь Першы “касмічны” прабег у Крупках стане стартавым да спартыўнай вышыні... Хто ведае... Чытаць далей...

У пятніцу ў большасці грамадзян адзін клопат – паспець падрыхтавацца да Вялікадня. А нашы турботы -- ў іншым напрамку: як заўтра даехаць да спартыўнага комплекса “Сілічы”? Недасведчыя людзі здзівяцца: чаго турбавацца з-за нейкіх трыццаці кіламетраў? Калі дакладна, то трыццаці чатырох, але справа не ў кіламетрах, а ў нязручным для нас раскладзе руху і маршруту рэйсавага аўтобуса. Усё ж выйсце знайшлі: даехалі. Ды з камфортам – на “сваёй” машыне.

Усе дарогі ў “Сілічы”, акрамя для жодзінцаў і барысаўчан, праходзяць праз Мінск. А сталічны “аўтатранс” яшчэ не перайшоў на “летні перыяд”: два рэйсы аўтобуса ў дзень – раніцаю і адвячоркам. Таму, хто не паспеў – той спазніўся... Чытаць далей...

На 26-м лёгкаатлетычным прабегу ў Жодзіне, што адбыўся 14 сакавіка, было шумна і весела: удельнічала многа мясцовай дзетвары ўсіх узростаў. Добра! Прыемна і цікава паглядзець. Безумоўна, адчуваецца ўздзеянне “адміністрацыйнага рэсурса”: так было і ў мінулым годзе на 25-м прабегу. Але ж вядома: прывучацца да фізкультуры трэба з дзяцінства. І нават ПРЫВУЧАЦЬ дзяцей – паказваць асабіста, заахвочваць, узнагароджваць і, магчыма, спачатку чуць-чуць прымушаць: калі дзіця разбяжыцца, прымусу адчуваць не будзе, наадварот, -- задавальненне. Ды дзеці любяць спаборнічаць у чым бы ні было і вызначыцца: важна заўважыць, што болей цікава дзіцяці, і накіраваць яго ў той бок. Азбука. Я напомніў пра яе маладым чытачам: яны ж самі яшчэ дзеці. Чытаць далей...

Пасля “размінак” у Жодзіне, Брэсце і Мінску ў прабегу ў Асіпавічах удзельнічала каля 300(!) дарослых фізкультурнікаў і школьнікаў. Аматарскі марафон у Асіпавічах – цяжкая дыстанцыя па той прычыне, што гэта першы пасля зімы марафон. А тут яшчэ і сонца на чыстым небе!

На старце 53 марафонцы: многа ці мала? Заўважалася адсутнасць вядомых марафонцаў з Барысава, Мінска і з гарадоў заходніх абласцей. І -- з Украіны таксама. Але былі марафонцы з Chernogoria, Егорьевска, Тулы і Мирного!!! Магчыма, выпадкова, “з аказіяй” аказаліся яны ў Асіпавічах, але ўсё ж…

Бачна было, што многія пераадолелі дыстанцыю на прэдзеле, асабліва старэйшыя марафонцы. А вот Леанід Каладко з Жодзіна не толькі абыйшоў сапернікаў на поўгадзіны (4:04.44), але і фінішыраваў так, быццам “дзесятку” прабег. Ведаю, што ўсю зіму ён не сядзеў у хаце -- бегаў па загарадных сцежках-дарожках. Разбегся добра! Чытаць далей...

Мы жили в век аккордеона,
Гитарный предварявший век.
Александр Городницкий

Сонечны дзень ліпеня. Іду праз так званы парк. Чаму “так званы”? Інакш успрыймаць гэтае абы што не магу, а тлумачыць зараз – “лыко не в строку” ды доўга: пазней і асобна. Іду, як хаджу заўсёды – шпарка, гледзячы сабе пад ногі – як ходзяць усе, хто дрэнна бачыць. Толькі ўсе ходзяць павольна, а ў мяне не атрымліваецца. Чую гітару. Не одна. Крыху сцішыўся – іду далей: на скамейцы – дзяўчына і хлопец з гітарамі, побач, прысеўшы, хлапчаня, з гітараю таксама.

Спыніўся, паслухаў і спытаў, ці можна іх сфатаграфаваць? Яны запыталі, для якой газеты? У мяне ўжо было падрыхтавана болей дзесяці здымкаў, якія я меркаваў аб'яднаць у цыкл, каб прапанаваць газеце, але ж яшчэ невядома, што атрымаецца. Ды ці ўпішацца мой цыкл у фармат газеты? Таму адказаў недакладна: “Для жодзінскай. Калі спадабаецца рэдактару – убачыце сябе”. Чытаць далей...

Писать об этом пробеге тяжело: он – мемориальный.

Я участвовал в восьми пробегах “Память”. Только в 2008 году погода способствовала бегу -- было тепло и слабый южный ветер. Сегодня – штатная погода: дождь со снегом и холодный норд-норд-вест. Однажды была и настоящая метелица-завируха. Погода в это время нестабильна, -- в молодости часто сидел в аэропортах, – но всё же, стоя здесь, на площади у Дворца профсоюзов, неосознанно задумываюсь: почему снег, слякоть и холод -- сегодня? Неправомерность моего “почему” понятна по бъективным реалиям природы. Но я – человек, потому даже такие реалии могу воспринимать субъективно и эмоционально: почему сегодня слякотно и неуютно?.. Чытаць далей...

Памятная сітуацыя ў краіне: народ “кінуўся ў гандаль” – Польшча, Літва, Латвія, Турцыя, Грэцыя. Стадыёны ператварыліся ў рынкі... Вынік бізнесу стаў відавочным адразу: на вуліцах гарадоў, на дваровых стаянках -- “мерседэсы”, “опелі”, “форды” і іншыя “фольксвагены” “загнивающего Запада”. Не новыя, але не зломкі ды камфортныя.

Дзеці пайшлі па шляху бацькоў на даступным ім ўзроўні: клянчылі “жвачку” у зарубежных “дальнабойшчыкаў” і прадавалі ў школе. Не толькі “жвачку”: хто сабраў або выпрасіў у мамы грошай, дабіраліся і да аптовых баз – прывозілі ліхтарыкі, батарэйкі, маленькія лічыльнікі, мадэлі аўтамабіляў, званкі-пішчалкі, гадзіннікі і іншую дробязь: забава і бізнес. Чытаць далей...

Зоя КАЧАНОЎСКАЯ
ГІБЕЛЬ МАШЭРАВА: дзеля чаго фальсіфікацыі? Частка 2.

Андрэй КАРАЛЕНКА шукае адказ

Працяг. (Першая частка тут)

Андрэй Паўлавіч сустрэў мяне на аўтастанцыі. Да яго дома -- хвілін дваццаць. Гэты час выкарысталі, як ён сказаў, для размінкі – каб “вызначыцца з прыярытэтамі і ўдакладніць дэталі”. Таму першае пытанне не я яму задала, а ён мне. Я ўключыла дыктафон.

-- Вы абдумалі, што вас не задавальняе, насцярожвае ці бянтэжыць у аповесці Антановіча і ў фільмах “НТВ” адносна прычын аварыі? Я хачу пачуць пытанні як сумненне ці неразуменне: што – праўда, што – хлусня на ваш погляд. Скажу шчыра, мяне болей цікавяць падазрэнні ў хлусні, бо яна не бывае нейтральнай: у яе ёсць аўтар, мэта і заказчык. Хлусня -- заўсёды подласць або злачынства. Або ёй прыкрываюць злачынства. Ці можаце суаднесці дэталі ў аповесці і фільмах з маёй версіяй? Як бачыце, я звяртаю ўвагу на далікатныя нюансы і спадзяюся на паразуменне. Калі наша размова пра прычыны аварыі акажацца абаюдна цікаваю, яна можа стаць прадмоваю да наступнай сустрэчы. Магчыма, мы закладзём падмурак і для разгляду маёй версіі, якая вас шакіравала... Чытаць далей...

У канцы пляца*, каля гумнішча**, рос высокі клён. Вясною дзед Міхаль, бацькаў бацька, свярліў дзірачку ў клёне, устаўляў драўляную трубку, падбіваў яе малатком – капаў сок. Гэта ж ён рабіў і з бярозамі, якія раслі каля хаты ад вуліцы. Кляновы сок быў вельмі салодкі! Але цёк нядоўга –
чатыры-пяць дзён.

Я пахваліўся бабулі Аўдолі, што піў салодкі кляновы сок. А яна кажа: “Унучак, не пі кляновы сок, бо ад яго зубы папорцяцца, будуць балець”. Бабуля Аўдоля – капыльская, магчыма, на бытавым узроўні ў той мясцовасці, дзя яна вырасла, было меркаванне, што кляновы сок непрыгодны для чалавека. Мінула шэсцьдзеся гадоў, але мне не давялося прачытаць меркаванне навукоўцаў. А вось гарэлку “на кленовом соку” казённай вытворчасці каштаваў: прыемная і цікавая… Чытаць далей...

Чарговы марафон-эстафета (6х7 км) Клуба аматараў бегу “Вікторыя” адбыўся 22 лютага на базе спорткомплекса Кастрычніцкага раёна Мінска (вул. Жукоўскага). З-за прастуды я не мог удзельнічаць у прабегу, таму папрасіў сказаць колькі слоў жодзінца Леаніда Каладко, старэйшага марафонца горада, удзельніка марафона-эстафеты. Чытаць далей...

“Кто твой отец?” “Сталин”.
“Кто твоя мать?” “Родина”
“А кем ты хочешь быть?” “Сиротой”.
Анекдот

У эпіграфе намеранна прапушчаныя надзвычай важныя дэталі, бо менавіта пра іх – і дзеля іх! – павядзецца гаворка далей.

Прадмова

Але не “от Ромула до наших дней”, а ад Сталіна -- самыя цікавыя, самыя зубаскальныя, нават эксклюзіўныя. Усе – так званыя антисоветские. Большасць такіх анекдотаў не антысавецкія, а наадварот – выключна савецкія, можна казаць, генетычна савецкія. Калі б савецкія вождзі не былі нехрысцямі і нелюдзямі, невукамі і жульём-п’яніцамі, а хаця б элементарна сумленнымі, элементарна чэснымі, элементарна адукаванымі і элементарна чалавечнымі людзьмі, то такіх анекдотаў было б мала. А калі б вождзі яшчэ і разумна ўспрыўмалі іх ды адэкватна дзейнічалі, то анекдоты паяўляліся б выключна як рэакцыя на канкрэтную недарэчнасць, грубую памылку вождзя або ўлады ўвогуле – як бывае ва ўсім свеце. Чытаць далей...

Сімпатычны, абаяльны дзядзька... 80 гадоў... Бяжыць “пяцёрку”... У 2002 годзе, у 75 гадоў, -- было, здаецца, зусім нядаўна! -- ён прабег у Маларыце свой апошні, 53-ці марафон. Гэта – у “дадатак” да 28-мі звышмарафонаў!

Той Маларыцкі марафон запомніўся ўсім удзельнікам прабегу.
Прыехалі ў суботу апоўдні. Вечар быў надта цёплым і ціхім – прыемна: заўтра будзе добра бегчы. А ў нядзелю раніцаю – усё белае, снегу болей трох сантыметраў, ён падае-падае, ціха, спакойна, быццам у лесе, бо ветру няма… К дзесяці гадзінам (старт у 10-15) пацяплела – на вуліцах снег ператварыўся ў “кашу”, але не перастаў падаць. Так і беглі – па лужах, па “кашы” і пад мокрым снегам. Пасля фініша – гарачы чай і лазня-з-парылкаю, а потым – уручэнне ўзнагарод. Чытаць далей...