Retroпогляд

Тучки небесные, вечные странники!
Цепью лазурною, цепью жемчужною
Мчитесь вы, будто, как я же, изгнанники
С милого севера в сторону южную.
Что же вас гонит: судьбы ли решенье?
Зависть ли тайная? злоба ль открытая?
Или на вас тяготит преступленье?
Или друзей клевета ядовитая?..
М.Ю. Лермонтов

“Что же вас гонит? Судьбы ли решенье?..”
Семья Виктора Толстогузова жила на востоке Вятской (Кировской) области. Не бедно и не богато – в хорошем достатке. Отец – смекалистый и работящий “вятский мужик” умел всё. Вероятно, и фамилия от уличного прозвища. Хотя оно и не уничижительное, -- наоборот, как бы подчёркивает башковитость мужика, -- но всё же мотив насмешки чуется: лодыри и неумехи таких не любили, а на выдумки-насмешки, ой, мастера. Чытаць далей...

Напісаў ад сябе…
Не бяру ў двухкоссе: напісаў ад сябе і на русском языке -- так у песні, якую МЫ помнім са студэнцкіх гадоў, і якую спеў для нас Аляксандар Шкурын. Ён маладзейшы -- пачуў яе ў школе.

Напісаў пра сябе -- толькі адзін радок: астатняе не пра мяне – пра НАС і атмасферу НАШАГА юнацтва. А “любовь-и-перекрёсток” -- было: ЯНА жыла ў хаце, што стаяла на скрыжаванні… Пасля школы вучыўся ў БПІ: там сцежак і калідораў, аудыторый і кабінетаў – скрыжаванні, скрыжаванні... І ў слаўным-слаўным горадзе Тула – скрыжаванні і Скрыжаванне… Але тутэйшае скрыжаванне – Галоўнае Скрыжаванне: я не хочу судьбу иную… Чытаць далей...

Из-за чего такой шум-гром – сразу в “Комсомольскую правду”? И “не по адресу”?!
Безусловно, по внешним признакам и с кресла зрения правящей “династии Романовых” я не просто нарывался на очередной скандал, а лез на рожон. Если принять во внимание 1969 год, -- расскажу позже и подробно, -- то хуже. Оно и случилось – выгнали из партии. Только не за это – иная была зацепка. Чытаць далей...

Напісаў загаловак і задумаўся: калі вхождение, то па нормах граматыкі і логікі трэба разумець, што працэс завершаны – я ўвайшоў у новы калектыў. А ці было так у рэальнасці? І, што важна, як я сам сябе адчуваў, як разумеў сваё становішча? Дэталі майго ўваходу ў АГК будуць адчувацца амаль ва ўсіх замалёўках і перамяжацца з дэталямі зваротнага працэсу, які быў увачавідкі – изгнания не толькі з АГК, але і з завода. Практычна да апошняга дня – да выдворения на пенсію. Чытаць далей...

Его любили женщины…
Его любили женщины и не любили мужчины – женщины восхищались, мужчины недолюбливали. Может, потому… Понятно, не все женщины любили-восхищались и не всех мужчин он раздражал -- это общий взгляд на Феликса Козловского и в специфическом направлении, как когда-то выражались учёные, “срез взгляда”.

“Фэля -- фанабэрысты кавалер, ісцінны шляхціч”, -- сказал о нём инжынер А. на беларускай мове, с юмором, понятным только в Беларуси. – Женщины вокруг него кружатся, как в хороводе, а он снисходительно поглядывает на них.” Чытаць далей...

Дорогие друзья по КЭО-БЕЛАЗ!
Дорогие молодые сотрудники УГК-БЕЛАЗ!
Поздравляю Вас с 50-летием КЭО-БЕЛАЗ!

Увы, поредели ряды ветеранов.

Всем поколениям КЭО и УГК желаю здоровья, благополучия, успехов в жизни и творчестве.
Всегда помню и люблю Вас! Чытаць далей...

Мая жонка Галіна Васіляўна працавала ў сярэдняй школе №2, якая, мабыць, самая складаная ў некаторым сэнсе: яе збудаванне не адпавядае сярэдняй школе -- яно для 7-годкі ўзроўню 1950 года. Расклад ўрокаў у той год быў надта незручны для яе, а ні мая мама, ні мама жонкі прыехаць да нас на дапамогу не маглі. Кіраўніцтва канструктарскага аддзела дазволіла мне змясціць пачатак працоўнага дня на тры гадзіны на верасень-кастрычнік: я прыходзіў пазней і працаваў да 19 гадзін. У кіраўнікоў усіх узроўняў, ад дырэктара завода да масцера, рэальны працоўны дзень таксама да 19 гадзін. Чытаць далей...

Гэтыя заметкі пісаў у той вечар калі мне паведамілі, что Бурак пайшоў назаўсёды. І заўтра днём. Хацеў аднесці ў рэдакцыю “Белорусского автозаводца”, але патэлефанавала сястра са Случчыны: памёр мой сваяк і таварыш...
Трэба ж -- супадзенне: ён нарадзіўся праз тры дні пасля Бурака і адыйшоў – праз тры; у арміі -- вадзіцель БТРа; у гаспадарцы – кемлівы і руплівы, у кампаніі -- цікавы субяседнік. А калі за чаркаю – яшчэ цікавейшы. Такое супадзенне... Чытаць далей...

Нам не чужды благие порывы,
Но свершить их судьбой не дано…
Н.А. Некрасов

Я не змог прасціцца з Толем Тарасевічам: у той дзень, калі мне паведамілі, што ён памёр, быў ужо вечар, увосень цямнее рана, вечарам я не хаджу нікуды адзін, а жонка пайшла ў храм. Назаўтра, у дзень пахавання, паехаў на марафон. Было сорамна і балюча, што не адказаўся ад марафона: ехалі мы на спаборніцтва не ад дзяржавы, а на аматарскае – падумаеш, важнасць якая. Але справа не ў важнасці: завод выдзеліў аўтобус – паездка планавая і амаль афіцыйная. Чытаць далей...

Што такое юбілей?
Разумею ўсіх -- хто смяецца з мяне як з невука і тупіцы, хто вомущается, бачачы нейкую падставу ці правакацыю, хто скептычна ўсміхаецца і недаверліва чакае тлумачэння.
Адкажу ўсім адразу: не ведаю. Мы все учились понемногу – хто больш, хто меньш, а хто і зусім мала. Менавіта апошнія ўсё здольныя растлумачыць, бо з-за мізэрнасці ведаў усё ў іх проста – як палка. Ды тую ж палку невукі выкарыстоўваюць у якасці аргумента для доказу сваёй праваты -- для барацьбы з тымі, хто не пагаджаецца з іх палачнай прастатою і навукаю. Чытаць далей...

“Взял сразу четыре книги, а то ходить тяжело…”
Пенсіянеры сустракаюцца ў паліклініцы, на дачах або ў бібліятэцы. Мы сустрэліся на “бібліятэчнай” дарозе: я ішоў у бібліятэку Палаца культуры, а Муха выйшаў адтуль. З “канструктарскай” сумкаю: у ёй -- кнігі. Селі на скамейку на бульвары з відам на помнік Леніну і Палац. Чытаць далей...

Сустрэча была прыемнай. І сумнай. Сумнай -- бо ў бюро я адзін пенсіянер: другія – у іншых структурах АГК, завода або на іншых прадпрыемствах. Або – далёка-далёка…Сустрэча была прыемнай і з іншага погляду: у гэты дзень сустракаліся супрацоўнікі бюро ГМП, а з многімі з іх у мяне даўнія адносіны крыху ці крыху болей, чым вытворчыя -- і сяброўскія. Сустрэча была прыемнай нечаканасцю – сустрэўся з ТАРАСІКАМ Валодзем (Уладзімірам Пятровічам) і ЖУКАМ Мішам (Міхаілам Мікалаявічам), з якімі калісці разам ехалі ў падарожжа на Нарач на веласіпедах. Нажаль, я тады прастудзіўся – падарожжа маё было кароткім. Чытаць далей...

Думка напісаць цыкл невялікіх замалёвак на базе фота-сюжэтаў узнікла гады за тры-чатыры да 45-й гадавіны канструктарска-эксперыментальнай службы. Але абставіны не дазволілі нават пачаць рэалізацыю яе: я працаваў над канчатковай версіяй даследавання “ГІБЕЛЬ МАШЭРАВА: забойства ці самазабойства? Апошняя тайна Пятра Машэрава”. * Хаця яно завершана ў чарнавым варыянце болей двух гадоў таму, вярнуцца да задуманага цыкла не ўдалося. А час ішоў… Чытаць далей...

Зоя КАЧАНОВСКАЯ
ГИБЕЛЬ МАШЕРОВА: зачем нужны фальсификации?
Часть 5, заключительная (окончание).
Андрей КАРАЛЕНКА ищет ответ

КТО ТАКОЙ П. М. МАШЕРОВ

-- Вы хотите реабилитировать партийных руководителей Россонского района?
-- Как неожиданно Вы повернули “партийное направление”! Не реабилитировать -- показать факты фальсификации реальности и спросить: “Зачем нужны ложь и фальсификации в биографии Машерова?”
Что касается оценки деятельности руководителей района в период хотя бы с 22 июня 1941 года по ноябрь 1942 года, то без документов невозможно – и недопустимо -- говорить даже в общем плане. А где лежат документы, я уже сказал.

Я рассматриваю не деятельность Машерова, а его ЖИЗНЕОПИСАНИЕ, то есть сочинения историков, биографов и журналистов -- сопоставляю написанное ими с общеизвестными реалиями времени, официальными документами и документами как “правда факта”. И ничего больше. Чытаць далей...

Зоя КАЧАНОВСКАЯ
ГИБЕЛЬ МАШЕРОВА: зачем нужны фальсификации?
Часть 5, заключительная (начало).

Андрей КАРАЛЕНКА ищет ответ

Предисловие
Пятая, заключительная беседа, согласованная нами под именем “Легендарный партизанский командир Пётр Машеров”, неожиданно для нас же оказалась самой продолжительной и большой по объёму распечатанного текста. (Хотя, как потом оказалось, в ней есть “пустоты”, но для “заполнения” их возвращаться не будем.) Кроме того обнаружились, тоже неожиданно, два направления в деятельности партийных и государственных институтов, историков и биографов в создании образа организатора подполья и легендарного партизанского командира Петра Машерова. Эти направления последовательные и параллельные, но неразделимые. Однако для лучшего восприятия материала читателями мы условно разделили беседу по двум направлениям. Чытаць далей...