Retroпогляд

Андрэй КАРАЛЕНКА

“ДВА ЦИРКА в ГОМЕЛЕ…”
О, Волга!.. колыбель моя!
Любил ли кто тебя, как я?..
Н. А. Некрасов

З дзяцінства ведаю пра існаванне горада Гомеля: пасля вайны малодшы сын Аляксандара Караленкі, дваюраднага брата майго бацькі, вярнуўся на месца ДАваеннай службы ў Гомель, дзе яго чакала дзяўчына Вера, ажаніўся і з жонкаю прыехаў да бацькоў. Па сельскаму звычаю яе звалі Вераю-Гамяльчанкаю.
Дзед Міхаль зваў Вераю-з-Гомлі.

Мой сябра Мікалай ажаніўся на дзяўчыне Лене з Гомеля.
В деревне Жодино Лена сумавала по своему прекрасному городу, потому спустя пять лет они переехали в Гомель к маме Лены. Пригласили меня в гости – приехать, когда получится. Получилось летом 1973 года.

“О, Волга!.. колыбель моя! Любил ли кто тебя, как я!..”
Вспомнил Некрасова потому, что, оказалось, гомельчане тоже поэты – любят Гомель и Сож-з-набережною: “О, Гомель!.. О, Сож!.. О, парк!..” И Гомель, и Сож, и парк – всё прекрасно!
Ходили-бродили -- пришли к цирку: “О, цирк!..” Обошли вокруг, выпили газировки, сели на скамейку: наши ноги “гудели”. Чытаць далей...

“Кто твой отец?” “Сталин”.
“Кто твоя мать?” “Родина”
“А кем ты хочешь быть?” “Сиротой”.
Анекдот

У эпіграфе намеранна прапушчаныя надзвычай важныя дэталі, бо менавіта пра іх – і дзеля іх! – павядзецца гаворка далей.

Прадмова

Але не “от Ромула до наших дней”, а ад Сталіна -- самыя цікавыя, самыя зубаскальныя, нават эксклюзіўныя. Усе – так званыя антисоветские. Большасць такіх анекдотаў не антысавецкія, а наадварот – выключна савецкія, можна казаць, генетычна савецкія. Калі б савецкія вождзі не былі нехрысцямі і нелюдзямі, невукамі і жульём-п’яніцамі, а хаця б элементарна сумленнымі, элементарна чэснымі, элементарна адукаванымі і элементарна чалавечнымі людзьмі, то такіх анекдотаў было б мала. А калі б вождзі яшчэ і разумна ўспрыўмалі іх ды адэкватна дзейнічалі, то анекдоты паяўляліся б выключна як рэакцыя на канкрэтную недарэчнасць, грубую памылку вождзя або ўлады ўвогуле – як бывае ва ўсім свеце. Чытаць далей...