Retroпогляд

Андрэй Караленка
“Залатая восень”: БЕГ пад ДАЖДЖОМ

Шаноўныя марафонцы,
паглядзіце на Ольгу Іосіфаўну: ЯНА РАДУЕЦЦА, што пад дажджом і ПАД ДОЖДЖ прыехалі амаль усе…

Субота, 26 верасня: невялікі дождж-з-навальніцаю паступова перайшоў у АБЛАЖНЫ асенні ДОЖДЖ, які не перастаў ні вечарам, ні ноччу, ні раніцаю ў нядзелю – ішоў, то крыху сціхаючы, то, наадварот, узмацняўся, але не пераставаў ні на хвіліну.

Гэтай перамене надвор’я ЎСІМ неабходна было радавацца, -- ДОЖДЖ ПАЙШОЎ!!! -- але мы былі сумнымі і заклапочанымі: мы ехалі на прабег “Залатая восень”.
Вышлі на станцыі Мінск Усходні – як у турыстскай песні: “А дождик льёт, как из ведра…”
Нам не да песень – хутчэй у тунель. Да аўтобуснага прыпынку – 10 хвілінаў пад парасонам. Вецер тузае і рве парасон: штаны ўжо прамоклі да каленяў, нават ніз курткі мокры. Цяпер мой галоўны клопат: толькі б у боты вада не папала: мае ногі – мая ”ахілесавая пята”…

Прыехалі амаль апошнімі: да раздзявалкі не праціснуцца, а там – не павярнуцца. Але гэтая нязручнасць -- прыемная: так МНОГА прыехала МАРАФОНЦАЎ !!! І дзяцей многа!.. Потым заўважу: няма А., не прыехаў Б., не бачу В… Шкада. Думаю, не з-за дажджу – па іншых прычынах-матывах.

“А дождик льёт, как из ведра…”
Для мяне амаль што ўсё было добра, акрамя галоўнага: я падрыхтаваўся бегчы 12 км, меркаваў пасля фініша “дабегчы” да 16…20 км, а прабег усяго 1 км: МАЕ НОГІ не сумяшчальныя з лужамі. Да таго ж – лужы халодныя. 1 км -- па рэгламенту: ці варта печаліцца? Варта! Бо пасля 80-ці будзе ўсё меньш і меньш магчымасцяў пераадолець 12 км.

“Идёт дождь – не повезло! Но не унывайте: трасса вам уже знакомая подробно, она в хорошем состоянии. Желаю успехов!..”

“Были когда-то и мы рысаками…” “Не бойтесь дождя и луж – закаляйтесь. В добрый путь!..”

“Спасибо всем, кто приехал!!! Спасибо, что поверили нам и поддержали. И мы “в долгу” не останемся – разных наград много, призы получат не только победители по минутам-секундам… Ещё раз – спасибо всем! Желаю успехов. И не простудитесь…”

“Поздравляю с праздником – Днём машиностроителей!.. Для вас он как бы двойной – и спортвный тоже. Вижу: для многих – семейно-спортвный. Это хорошо. Замечательно!.. Дождь немногжко омрачил ваш празднік, но от этого он ещё интереснее и надолго запомнится. Желаю успехов!..”

“А я?!! Меня – вот так…”

“Страховая защита”

Прыгажуня “Стравита” пажадала сфоціцца з дзедам. Дзякуй!.. Шкада, што сёння буду бегчы ўсяго 1 км…

Першы старт – для самых малых.

“Глядзі ўважліва, не спяшайся -- каб не спаткнуцца…”

Фота на памяць: ПЕРШЫ СТАРТ у самага юнага марафонца, сына марафонцаў…

Вазьміце на памяць і маю фоту… (Напішыце па зваротнаму адрасу – вышлю электронную ў аб’ёме, прыгодным, для раздрукоўкі на паперы.)

Леанід Каладко суправаджае на старт Пятра Авласенку (г. Бабруйск): ён – інвалід 1-й групы па зроку.

Я спазніўся на ГАЛОЎНЫ СТАРТ усяго на некалькі хвілін. Шкада!!

Поўны фотарэпартаж будзе на старонцы “Марафон”.