К И С Е Л Ё В

Михаил Васильевич

Пазнаёміліся мы па партыйнаму рэгламенту: Кісялёў быў сакратаром партбюро АГК, а я прыйшоў у гэтую партыйную ячэйку і павінен быў “стать на партучёт” -- перайсці пад яго партыйную юрысдыкцыю, апеку і кантроль.
Ён задаў штатныя анкетныя пытанні – я анкетна адказаў на іх. Разумеецца, ён запытаў, якую я выконваў “общественную работу”, “какие имел партийные поручения” на папярэднім месцы працы.

1983 год, апрель. Портрет для Доски почёта ОГК.
Фото автора.

“Партийное поручение” – дурната з дурнот, “на любителя”, але выконваць хоць што прыдзецца. Я сказаў, што быў рэдактарам фота-газеты “Комсомольский прожектор”. Але я ўжо камуніст, ды ніякага “пражэктара” на Белазе няма і нікаму ён не патрэбен, а мне -- і падаўна.
Міхаіл Васільявіч сказаў, што будзе рэкамендаваць мяне ў рэдкалегію сценгазеты “Конструктор”.
Я пагадзіўся: усё ж не “Прожектор”.

Далей Міхаіл Васільявіч патлумачыў, што мне неабходна схадзіць у Жодзінскі занальны райкам, які знаходзіцца ў адміністрацыйным корпусе ДРЭС, і “стать на партучёт”. А райкам запросіць маю асабістую справу з райкама ў горадзе Тула, адкуль я выбыў.
На гэтым першае знаёмства з Міхаілам Васільявічам скончылася.

Што такое “занальны райкам”, калі ёсць Смалявіцкі раённы камітэт КПБ? Ці не такая ж дурната, як у Туле – і па ўсёй Расіі -- прамысловы і сельскі абкамы і райкамы? Тут нават дурней: для двух прадпрыемстваў, Беларускага аўтазавода і Смалявіцкай ДРЭС, у Жодзіне стварылі райкам! Але ж і на аўтазаводзе, і на электрастанцыі ёсць свае парткамы. Дурней прыдумаць немагчыма! Нахабства і цынізм…
І людзі ж там займаліся нейкай справай – пісалі паперкі, насілі іх з кабінета ў кабінет, вазілі ў Смалявічы і ў Мінск – працавалі “в поте лица” і “с полной отдачей и партийной убеждённостью”. Ды судзілі тых, у каго гэтай “убеждённости”, па іх партыйна-прымітыўнаму меркаванню, не было.

К таму часу я быў ужо адмыслова знаёмы з партыйнымі судзілішчамі, называў савецкую сістэму “Диктатурою Негодяев” і выпрацаваў “Правила безопасности”.(Пра іх упамінаў у заметцы “Не нарушай закон”.)
Сябе я называў “дисидэнтом” *, хаця пра “диссидентов” нічога не чуў і не ведаў: людей, выступаўшых з крытыкай савецкай сістэмы, у той час яшчэ не называлі ні “диссидентами”, ні нават “антисоветчиками”.

Я быў самопровозглашённым праціўнікам дыктатуры невукаў-тупіц, зладзеяў і п’яніц. І паступаў, і выказваўся адпаведна. Аднойчы выказаўся і на пашыраным пленуме Ленінскага райкама камсамола. Скандал быў неверагодны -- я “прагрымеў” на ўсю Тульскую вобласць!.. Але, паколькі паступіў чэсна і прынцыпова, то мяне пажурылі і прасцілі. А праз год, пасля чарговай адміністрацыйна-партыйнай рэарганізацыі, нават выбралі членам бюро Зарэчнага райкама камсамола г. Тула, прынялі кандыдатам у партыю.

Он был первым главным конструктором Белорусского автозавода
Официально должность называлась “начальник конструкторского бюро”. Чытаць далей...